Vanaf mijn aankomst hier in Australië heb ik erg uitgekeken naar het lopen van de halve marathon van Gold Coast. Hoewel het voor sommige mensen moeilijk te begrijpen is, zou dat voor mij een van de hoogtepunten worden van het verblijf hier. Ik ben nou eenmaal sporter in hart en nieren en de kans om een aansprekende halve marathon als die van Gold Coast te lopen krijg ik niet jaarlijks. Omdat ik ook nog eens heel hard wilde lopen, heb ik 6 weken lang keihard getraind om in de vorm van mijn leven te komen.

In die vorm was ik inmiddels beland toen ik drie weken geleden een 15km wedstrijd liep, frappant genoeg ook in de Gold Coast. Bij het inlopen voelde het niet helemaal super maar ik dacht dat het weer een van die pijntjes was die je er wel uitloopt. Ik liep de eerste 10 km enigszins op reserve en heb de laatste 5 km versneld omdat ik nog veel energie over had. Dit resulteerde in een tijd van 52'00.

Zo'n tijd heb je echter weinig aan als je na afloop van de race amper nog kan lopen...Mijn rechterbeen deed pijn en dan met name mijn achillespees. Ik besloot de eerstvolgende training op dinsdag te skippen (zelfs dat vond ik al erg) en hoopte dat het snel over zou gaan. Het ging voorspoedig en daarom had ik goede hoop dat ik de week erna weer zou kunnen trainen. De training van donderdag kwam echter te vroeg. Die zaterdag probeerde ik met goede hoop weer een stukje te joggen. Nou, na 200 meter had ik het wel gezien. Nog een week rusten dan maar. Hoewel ik daarna voor het eerst geheel vrijuit kon wandelen, lukte hardlopen nog steeds niet. Ik besloot naar mijn coach te stappen en die heeft een afspraak gemaakt met een sportarts.

Die afspraak was gisteren. De dokter onderzocht heel mijn lichaam en kwam tot de conclusie dat er met mijn basis weinig mis is. Zelfs mijn ruggewervel is nog recht. Bij het onderzoeken van mijn rechterbeen viel hem op dat de rechterachillespees wat dikker was dan de linker. Dat duidt op een achillespeesontsteking. Met alleen rusten kan zo'n blessure maanden duren maar fysiotherapie kan het proces flink versnellen. Dat ga ik dan ook doen. De halve marathon van Gold Coast, over 11 dagen, komt echter te vroeg...

Gedurende de afgelopen weken is langzaam alle hoop uit me verdwenen dat ik het nog zou redden. Voordeel daarvan is dat de definitieve klap minder hard aankomt, maar het blijft natuurlijk zwaar klote dat ik deze ervaring zal moeten missen. Minstens even erg vind ik dat ik niet meer kan trainen. Ik vond het een erg mooie ervaring om tussen de toptalenten (en bovendien leuke mensen) te trainen onder een topcoach en ik genoot van elke training.

Het zou zonde zijn om hier depressief te gaan zitten wezen. Dat heb ik ook zeker niet gedaan en zal ik ook niet gaan doen. Het maakt deze periode wel minder mooi dan het had kunnen zijn. Zonde.