Net terug van een weekendje kamperen in Kakadu is het een mooi moment voor een van de laatste updates op dit weblog. We zitten inmiddels alweer een week in Darwin en de tijd gaat ongelooflijk snel. Voordat we de ene indrukwekkende ervaring verwerkt kunnen hebben, is het alweer tijd voor de volgende. Vandaar dat we zo snel mogelijk moeten opschrijven wat er zoal gebeurd is, om te voorkomen dat ons iets ongewild ontglipt.

Vorige week kwamen we, mede door wat vertraging, pas om 3 uur 's nachts aan in ons hostel ‘The Cavenagh' (afgekort als ‘The Cav' door insiders, vrienden en familie). Na een wat korte nachtrust gingen we Darwin verkennen, de nodige aankopen doen en een auto huren voor de twee dagen die zouden volgen. 's Avonds hebben we op een terrasje in de haven genoten van het goede weer en de tropische sfeer. Dit plaatje werd afgemaakt toen we ineens twee dolfijnen door het water zagen springen. Helaas hadden we geen camera bij. Door dit falen hebben we voorgenomen om die fout niet meer te maken. W dragen onze camera's 24/7 bij ons en hebben we het aantal foto's per dag flink opgevoerd. Een aantal kiekjes hebben jullie hier al kunnen bekijken en de volgende lading staat ook alweer gereed.

Dag twee stond in het teken van Litchfield National Park. Daar hadden we een aantal goede verhalen over gehoord en we besloten er op eigen houtje heen te gaan met onze gehuurde auto, die niet zou misstaan in de straten van Monte Carlo. Ze rijden hier links en daar waren we vooraf een beetje huiverig voor. Die aanpassing bleek echter niet het probleem. Wat wel de nodige schermutselingen met zich mee bracht was de positie van de bediening van het knipperlicht. Keer op keer werd de ruitenwisser aangezet bij het wisselen van rijbaan of het naderen van een afslag. En als al de goede hendel werd gevonden, dan was het nog maar de vraag of het licht in de gewenste richting knipperde. In Litchfield waren diverse hoogtepunten te bezoeken. We hebben honderden termietenheuvels gezien, beklimmingen naar grote hoogte gemaakt en gezwommen tussen de krokodillen. Hoe ongeloofwaardig het laatste ook mag klinken, het is echt waar. Bij de Wangi watervallen vonden we een bord waarop vrolijk stond dat er krokodillen in die vijver aanwezig waren. Het ging dan wel om zoetwaterkrokodillen, het verlegen type dat alleen vis eet. De zoutwaterkrokodil, een mensenverslinder, zou alleen aanwezig kunnen zijn in het ‘wet season' en werd voor de opening van het droge seizoen professioneel geëlimineerd. Een snelle berekening leerde ons dat we niet in het wet season zaten en we doken in het water.

Ik zal het maar gelijk verklappen: we hebben het overleefd. Om dat te vieren trakteerden we onszelf op een dagje Territory Wildlife Park. Dit park staat in het teken van alle dieren die deze regio, de Northern Territory, te bieden heeft. Onder andere meer dan 100.000 krokodillen, maar er is meer. Zo kreeg Valentijn tijdens de show de mogelijkheid om een heuze rog te voeren. Ikzelf offerde me graag op om op veilige afstand foto's te maken. Daarna kreeg iedereen wormen in zijn hand geduwd om wel heel speciale vissen te lokken. Deze spugen prooien uit de lucht met een lading water en zo lieten we ons, met de wormen in onze hand, vrijwillig natspuiten door dit spuuggrage tuig.

Die nacht hoorde ik rond 1 uur een sleutel in het sleutelgat van onze kamer gaan. Mijn neef Collin verscheen in de deuropening, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om elkaar 20.000 kilometer van onze woonplaats tegen het lijf te lopen. We hebben Collin na zijn lange reis vanuit Nieuw-Zeeland precies één dag de tijd gegeven om te acclimatiseren. Omdat hij maar moeilijk om kon gaan met het temperatuurverschil heeft hij net als wij de tondeuse laten doen waar ie goed in is. Daarnaast hebben we heerlijk gezwommen in een openluchtgolfslagbad.

De volgende ochtend stonden we om 7 uur klaar om opgehaald te worden voor een 3-daagse trip door Kakadu National Park. Dit staat bekend als het mooiste nationale park van Australië door zijn grote biodiversiteit. Onze rauwe Steve Irwinachtige gids Dan wist ons al snel te vertellen dat het de derde gevaarlijkste vakantiebestemming ter wereld is. Dat soort informatie maakt het geheel wel wat interessanter moet ik zeggen. De eerste activiteit was het vasthouden van een slang. Je ziet ze steeds vaker, foto's van iemand die een slang om zijn nek heeft. Omdat ik niet bepaald dol ben op slangen heb ik er altijd vol afschuw naar gekeken, maar in het kader van ‘face your fears' besloot ik het maar gewoon te doen. En het viel nog mee ook. Het voelde zelfs zo comfortabel aan dat ik bijna begon te hopen dat we slangen tegen zouden komen bij het kamperen. Wat volgde was een ‘Jumping Croc Cruise'. Dit komt neer op met een boot door de rivier varen en krokodillen naar de boot lokken met een lekkere steak, vastgebonden aan een hengel. Zodra de krokodillen willen happen wordt de steak de lucht in geworpen. Dit leidt tot taferelen waarbij krokodillen als het ware uit het water springen terwijl ze hun bek wijd opensperren. Vrij indrukwekkend.

De dag werd vervolgd met een eindje rijden over ongeasfalteerde wegen en het opzetten van de tenten. Deze klus was overigens binnen 5 minuten geklaard omdat een buitentent niet nodig is vanwege de hoge minimumtemperatuur en nihile kans op regen. Zo was het mooi in slaap vallen met zicht op de kraakheldere sterrenhemel. Maar zover was het nog lang niet. Eerst volgde een uitdagende voettocht naar de Barramundi Gorge. Hier kon je werkelijk geweldig zwemmen in warm water tussen de rotsen. Omdat het zo moeilijk bereikbaar is, waren wij de enigen en konden we volop genieten.

Na een uur gingen we een andere, grotere plas bezoeken. Nadat we met zijn drieën naar de andere kant waren gezwommen, ging ik aan land op een rots zitten. Valentijn en Collin waren intussen al aan de andere kant. Ik wilde net weer in het water springen toen ik de schrik van mijn leven kreeg. Ik zag een slang van zo'n anderhalve meter lang richting het wateroppervlak zwemmen. Daar aangekomen kwam zijn kop boven water, keek hij me aan, sliste even met zijn tong en verdween weer in het diepe. Ik kon mijn ogen niet geloven en mijn angst voor slangen was in één klap weer terug. Een grote slang in het wild zien is toch weer andere koek. En zeker als je weet dat je nog zo'n 50 meter terug moet zwemmen om veilig aan land te komen...Wanhopig ging ik op zoek naar een andere uitweg. Zelfs Indiana Jones zou echter tot de conclusie zijn gekomen dat zwemmen de enige optie was. Na alle moed bij elkaar te hebben geraapt, dook ik het water in en zwom ik harder dan ik ooit gezwommen had naar de kant. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn verstand op nul te zetten en niet te denken aan die slang en God mag weten wat er nog allemaal meer in dat water zat. Veilig aan wal aangekomen vertelde ik aan onze gids dat ik maar net aan de dood was ontkomen. Gek genoeg was hij totaal niet onder de indruk van deze ontsnapping aan het kwaad...

Van de schrik bekomen was het 's avonds tijd voor een echte barbeque. Van te voren werden we lekker gemaakt met het bericht dat kangaroevlees op het menu stond en het water liep ons al uit de mond. Helaas bleek de kangaroe bedorven te zijn en moesten we het doen met doodnormale rundersteak. Ondanks dat maakten we onze reputatie als Nederlanders waar door heel veel te eten en werden we al snel omgedoopt tot de ‘Dutchies'.

De tweede dag stonden het bezoeken van de watervallen Jim Jim Falls en Twin Falls centraal. Om het toerisme zoveel mogelijk in bedwang te houden zijn deze wonderen der natuur alleen bereikbaar op een speciale 4WD weg. Dit houdt onder andere veel mul zand in en het oversteken van een rivier van zo'n meter diep. Zelfs Dan moest voor het eerst zijn gemiddelde snelheid van 100km/h laten varen. De autoritten waren overigens knus omdat 10 man in een Toyota Landcruiser werden gepropt. Na een mooie boottocht en wandeling werd Twin Falls bereikt. Vanwege gevaar voor zoutwaterkrokodillen kon hier niet gezwommen worden. Op de terugweg met de boot zagen we waarom, toen we een krokodil in het water zagen liggen. Bij Jim Jim falls kon er wel weer gezwommen worden. Het was zo'n 100 meter zwemmen naar de andere kant en daar kon genoten worden van een frisse watervaldouche. Toen we terugkwamen aan land vertelde Dan ons verhalen over duikers die de meest verschrikkelijke dingen hadden gezien onder dat water. Wat daar van waar is blijft natuurlijk de vraag maar opvallend was wel dat onze gids dit keer niet mee ging zwemmen. In de autorit terug zong hij luidkeels mee met dit alleszeggende nummer: http://www.youtube.com/watch?v=wy_TB6onHVE

's Avonds was het weer tijd voor BBQ'en rond het kampvuur. Meerdere groepen van dezelfde organisatie kwamen hier samen en zo hebben we alsnog de kans gekregen om wat kangaroevlees te consumeren, als soort van toetje. De volgende dag stond er geen zwemmen op het programma en ergens voelde dat wel als een opluchting. We hebben veel gezien van de cultuur van de aboriginals. Van een afstand hebben we een glimp kunnen opvangen van een aboriginal dorp, verscholen tussen de bomen, werkelijk honderden kilometers verwijderd van de beschaving. In Kakadu zijn nog 15 van dit soort communes aanwezig die nog steeds leven zoals wij dat duizenden jaren geleden deden

Na een lange autorit terug was het tijd om afscheid te nemen. Tijdens het weekend bleek dat Dan ook gids is geweest voor trips die gaan van Darwin tot Uluru Rock in het midden van Australië. Nadat we hem lief aankeken was hij bereid om een globaal reisplan te schrijven voor onze 11 dagen durende roadtrip die eraan gaat komen. Hij kent alle mooie plekjes en weet precies wat de moeite waard is en hoe lang je nodig hebt voor elke activiteit. Vandaag gaan we flink eten in slaan en de laatste voorbereidingen treffen. Morgen begint de grote trip en leveren we ons over aan de outback van Australië. Wij zijn erg benieuwd wat ons daar allemaal te wachten staat...