Verhuizen!

Welkom terug iedereen! Jullie hebben bijna een week op een update moeten wachten maar een schrijver doet er goed aan om zijn publiek hongerig te houden. We moeten waken voor verzadiging aan jullie kant. Hopelijk is dit het juiste moment voor nieuwe verhalen. Zo niet, dan toch. Pak een flinke bak koffie of thee en ga lekker onderuit zitten, want het is weer een flinke lap tekst geworden.

Woensdag hebben we de universiteit weer eens bezocht voor een ‘lab induction'. Er wordt nogal wat van ons geëist voordat we überhaupt een stap binnen een laboratorium mogen zetten. Daarom hebben we een dubbelzijdige checklist gekregen die, indien afgevinkt, zal gelden als onze sleutel tot het lab. Deze checklist omvat onder andere twee praktijkinstructies en een aantal online trainingen. Hoewel we nog steeds niet weten wat we precies voor bijdrage gaan leveren aan de wetenschap, zal het leeuwendeel van onze stage bestaan uit laboratoriumwerk. Bij het overige deel, het uitvoeren van een literatuuronderzoek, is toegang tot het universiteitsnetwerk essentieel. Aangezien we zowel tot het lab als tot het netwerk nog geen toegang hebben, kan je ons toch moeilijk kwalijk nemen dat we nog weinig hebben uitgevoerd met betrekking tot onze stage?

Woensdagmiddag hebben we voor het eerst een appartement bezocht, begeleid door een makelaar. Het zag er redelijk schoon uit en op het eerste oog hebben we geen enge beesten kunnen ontdekken in de kamers. We waren enthousiast en zagen ons er al wonen. Later die middag zouden we nog een ander huis gaan bezoeken, maar we werden achterdochtig toen de kerel in kwestie ons 40 keer dezelfde sms verstuurde. Bovendien was het ‘unfurnished' en hadden we weinig zin om zelf een bed te gaan kopen. Die hebben we dus afgebeld.

Die avond werden we door onze gastmoeder op de hoogte gesteld dat ze bijna over de maandelijkse datalimiet van hun internet abonnement zaten. Oeps...Wij als verwende downloaders hadden er niet bij stilgestaan dat de situatie in Australië wat betreft internet weleens anders zou kunnen zijn dan in Nederland. En dat terwijl we ons nog relatief netjes hadden gedragen, afgezien van het kijken van een aantal Youtube filmpjes en livebeelden van de marathon van Rotterdam. De rest van de tijd bij het gastgezin hebben we ons daarom koest gehouden met betrekking tot het internet. Al dan niet gedwongen, omdat de draadloze router meer dan eens werd uitgezet om de rest van de maand nog door te kunnen komen zonder torenhoge extra kosten.

De volgende dag zijn we per bus richting Surfers Paradise gegaan. Door veel te vroeg uit te stappen kregen we onverwachts een lange strandwandeling cadeau. Met de blaren op onze voeten arriveerden we op een (volgens de folder) spectaculaire midgetgolfbaan. Bij het betalen wisten we overigens studentenkorting af te dwingen dankzij onze brief van de universiteit waarin staat dat wij recht hebben op studentenkorting. Deze brief wordt vaak skeptisch en met gefronste wenkbrauwen ontvangen, maar in combinatie met heel zielig kijken is het een groot succes. Hoewel de midgetgolfbaan niet zo mooi bleek te zijn als op de plaatjes, zat er toch een aantal verrassingen in het parcours verstopt. Zo kwam er uit het niets ineens een brullende (nep)krokodil te voorschijnen en spoot er na de laatste hole een sproeier krachtig met water. Hoewel we omstebeurt een hole begonnen, was Valentijn elke keer als eerste aan de beurt op dit soort banen. Dit leidde tot hevige schrikreacties die door mij met hartelijk gelach werden gepareerd.

Vrijdag hadden we weer een appartementenbezoekdag gepland. Een Chinees vrouwtje (laten we haar voor het gemak ‘Lee' noemen, ook al is dat over het algemeen een Koreaanse naam) leidde ons rond in een appartement dat zowel een onder- als bovenverdieping heeft. Ik zal het maar gelijk verklappen: in dit appartement zijn we terecht gekomen. Hoewel dit niet bepaald een cliffhanger is, kan ik het op deze manier gelijk wat uitgebreider beschrijven zodat jullie een beeld krijgen waar we terecht zijn gekomen. Als ik het niet had verteld, had ik eerst de korte en later de uitgebreide versie moeten geven, wat ook weer zo raar is. En als ik gelijk de uitgebreide beschrijving had gegeven dan hadden jullie ook wel geweten dat dit het was geworden. Ook dat had de spanningsboog gebroken. Vandaar dat ik kies voor deze oplossing. Enfin, een onder- en bovenverdieping dus. Eerst werden we rondgeleid op de bovenverdieping. We waren het er eigenlijk wel over eens dat het er niet uit zag. Om je een beeld te geven: maak een voorstelling van een huis in India in een buitenwijk van Mumbai. Ga dan 20 jaar terug in de tijd en stel vervolgens het riool onder dit huis voor...

Dan de benedenverdieping. Op zich begrijpen we het wel hoor, dat Lee ons eerst de bovenverdieping liet zien. Na dat quasi-antieke krot valt alles mee en is zelfs een zigeunerkamp een soort van paradijs. Er waren nog twee kamers vrij, met een nogal radicaal verschil in grootte. In de ene kamer kan je amper je kont keren en de andere zou niet misstaan als zaalvoetballocatie. Het verschil in prijs zou echter maar $10 per week zijn. Omdat Valentijn de afgelopen week op een opblaasmatras heeft geslapen en ik in een tweepersoonsbed, besloot ik een gul gebaar te maken door hem te laten kiezen. Toen hij voor de grote kamer ging, kon ik wel de grond zakken! De kleine kamer heeft niet eens een raam en je hebt 15 opgestapelde bierviltjes nodig om het bureau waterpas te laten staan. Bovendien zakt de bijbehorende stoel 50 cm naar beneden zodra je erop gaat zitten. Ik probeerde nog af te dingen bij Lee maar de kleine kamer bleek airconditioning te hebben, wat de prijs schijnbaar omhoog dreef. Omdat ik warmte niet erg vind stelde ik nog voor de airconditioning te demonteren en te verplaatsen naar een andere kamer, maar die opmerking werd niet gewaardeerd.

Het eigenlijke plan was om het appartement dat we woensdag hadden bezocht te nemen. Maar toen we de makelaar in kwestie opbelden bleek dat de huiseigenaar geen behoefte had aan bewoners die maar 14 weken zouden blijven. Omdat de mensen van het laatste huis dat we zouden gaan bezoeken, waarschijnlijk op de hoogte gesteld door de makelaar, niet meer reageerden, MOESTEN we dus wel intrekken bij Lee. We spraken af dat zondagmiddag te doen zodat we nog een paar dagen zouden hebben om te wennen aan het idee en ons op het ergste voor te bereiden.

Dat mentale proces begonnen we met een uitgaansavond in Gold Coast. Eerste stop: het casino. Ik heb me gewaagd aan de pokertafels en die winnende sessie ervoor dat ik de nacht zonder financiële zorgen door kon komen, ondanks de exorbitant hoge drankprijzen in Surfers Paradise. Daarna was het de beurt aan Valentijn, die duidelijk geïnspireerd was door dit succes en met dollartekens in zijn ogen aanschoof met aan de blackjacktafels. Ondanks twee keer Blackjack te hebben gehit had hij zijn ingelegde $50 binnen 5 minuten er doorheen gejast. Gedesillusioneerd besloot hij zijn verdriet te gaan verdrinken en ik heb hem daarin gesteund. In het uitgaanscentrum van Surfers Paradise kwamen we terecht in een merkwaardige, maar gezellige kroeg, waar een goudgele rakker ‘slechts' €4,50 kostte.

Omdat we pas rond 4:30 thuis waren gekomen, hebben we zaterdag niet veel uitgevoerd. Zondag was de grote dag van de verhuizing en het besef was bij ons beiden aanwezig dat het goede leven erop zat. Gelukkig waren onze gastouders bereid om ons met de auto naar Brisbane te brengen en ons bovendien een grote zak met lakens, kussens, handdoeken, etcetera mee te geven. Na de sleutels in ontvangst te hebben genomen en de borg betaald te hebben (zien we die ooit nog terug?) hebben we afscheid genomen. Daarna hebben we ons teruggetrokken om onze hokken in te richten en de dode kakkerlakken onder het bed op te zuigen.

Na een korte janksessie was het tijd om de draad weer op te pakken en ons voor te bereiden op het avondeten en de keuken in te wijden. Verwend als wij zijn, was het even slikken om te gaan kokerellen in een gedeelde keuken. Deze keuken was bovendien niet al te schoon en mede dankzij onze opleiding zijn we ons bewust van de microbiologische activiteit die dat met zich mee brengt. Na het eten bereid te hebben in aangekoekte pannen gingen we met volle moed op zoek naar borden en bestek. Na alle kastjes zo'n 3 keer te hebben uitgepluisd, bekroop ons langzaam het gevoel dat dit materiaal onder onze eigen inboedel valt. Gelukkig mochten we vorken en messen lenen van een huisgenoot. Borden waren echter niet voor handen en dus hebben we een aantal lagen keukenpapier als bord gebruikt. Survivallen is er niks bij...

Na een nachtje geslapen te hebben, stonden we met frisse moed op om naar de universiteit te gaan. Het is niet alleen kommer en kwel want de reistijd naar de universiteit valt erg mee: minder dan een half uur. Op de universiteit kregen we uitleg over onze opdracht. Zouden we dan eindelijk gebriefd worden over de geheime missie? Of wordt het toch het wroeten in de stront? Het lijkt op een tussenweg te gaan uitlopen. Valentijn gaat zich richten op vrije suikers in zoete aardappelen en ik op de structuur en verteerbaarheid van peulvruchten. Details volgen later nog om dit verhaal niet nog langer te maken (misschien ook wel omdat we deze details zelf niet hebben). We besloten om daarna de online lab trainingen te gaan doen. We moesten slagen voor drie verschillende trainingen en we begonnen ijverig met het uitvoerig lezen van alle stof. De eindtest bleek echter een soort grap. 'Wat moet je doen bij brand nadat je de brandweer hebt ingelicht?' Wachten onder het genot van een kop koffie? Of toch maar een veilige plaats opzoeken? Bij de andere twee trainingen zijn we daarom, met succes, gelijk doorgeschoten naar de eindtest.

's Middags zijn we naar de supermarkt gegaan om ons keukentechnische probleem op te lossen. Omdat we geen fatsoenlijke borden zagen, hebben we een aantal wegworpborden gekocht. Het gaat echter om kartonnen varianten en deze zijn niet goed door de eerste test gekomen. Bij een hete maaltijd zit je al vrij snel papier te eten. Het bestek is overigens van plastic en dat kunnen we iedereen aanraden!

De eerste dagen in Australië

De eerste nacht na de lange reis verliep zoals verwacht, namelijk zonder jetlagtechnische problemen zoals wennen aan het ritme. Sterker nog, we hebben beiden een persoonlijk record weten neer te zetten! Ondanks dat we op de schappelijke tijd van 22:30 gingen slapen werden we pas 14:30 de volgende dag wakker. Hoewel we beiden notoire slapers zijn, hebben we nooit eerder gepresteerd om tweederde van de dag in dromenland door te brengen.

's Avonds (en dat werd het al vrij snel) stond een barbeque op het programma. Vrienden van onze ‘pleegouders' kwamen langs met hun drie kinderen. Opvallend was dat al het vlees eerst door de man des huizes werd gebraden, terwijl de rest zich schijnbaar uitgehongerd op de chips stortte. Vanwege mijn net geconsumeerde ontbijt besloot ik me hier niet aan te wagen. Toen het signaal werd gegeven dat het vlees klaar was, kon iedereen in een soort van buffet pakken wat er te pakken viel. Het eten werd vervolgens buiten opgegeten onder het genot van een alcoholische versnapering. Het meest bijgebleven zijn de enge verhalen die een van de gasten vertelde over allerlei monsterlijke dieren die in het Noorden des lands (onze beoogde vakantiebestemming) blijken te leven. Onder andere krokodillen, slangen en padden ter grootte van een voetbal. ‘Dierenvrienden' als we zijn, zijn we nog in conclaaf of we niet van vakantiebestemming moeten veranderen. Gelukkig wist hij ons ook te vertellen hoe zijn ervaringen waren met het bestrijden van deze beesten. Bijvoorbeeld door er met golfclubs tegenaan te slaan of er benzine op te deponeren, gevolgd door een brandende lucifer.

De volgende dag gingen we 's ochtends naar het strand van Surfers Paradise. De naam alleen van dit deel van de Gold Coast is eigenlijk al een reden om het te bezoeken. Met wolkenkrabbers op de achtergrond hebben we gezwommen in de zee en genoten van het warme water en de hoge golven. 's Middags zijn we het centrum in geweest en hebben we een groot deel van onze tijd doorgebracht in een gigantische speelhal waar we allerlei leuke spellen als muizen slaan, levend Super Monkey Ball en paardenraceflipperen hebben gedaan. Drie jaar geleden was ik hier ook al geweest, maar toen werd mij dit plezier door de neus geboord omdat mijn reisgenoten geen trek hadden in dergelijk plezier en vertier. Minstens een ervan leest deze blog, dus bij deze een steek richting hem. Valentijn baarde opzien door een high score neer te zetten bij De Kop van Jut. We hebben minutenlang staan wachten op felicitaties van de organisatie maar iedereen ging verder waar ie mee bezig was, alsof het dagelijkse kost was wat hier was gebeurd. In het centrum hebben we nog een pet voor Valentijn gekocht, hoewel dat lastig bleek te zijn gezien de meeste petten op de grootste stand niet over zijn hoofd pasten.

Gisteren besloten we om richting Brisbane te gaan om de universiteit te bekijken en te vragen naar tips over het zoeken naar huisvesting. In de treinrit er naar toe werden we vermaakt door een jonge groep gangsters (meer waarschijnlijk wannabe's) die omstebeurt in het midden van de trein een dance-act opvoerden onder begeleiding van een muziekinstallatie. Vlak voor onze ogen werden zelfs salto's uitgevoerd. We wisten niet goed of we moesten lachen of huilen dat we zo dichtbij deze extraverte figuren zaten. Bij de universiteit aangekomen waren we onder de indruk van hoe groot het is en hoeveel groen er op het terrein aanwezig is. Ze hebben zelfs een apotheek en een tandarts op de campus!

Om goedkoper met het openbaar vervoer te kunnen reizen, is het nodig om een studentenkaart te bemachtigen. Deze probeerden we aan te vragen bij de afdeling studentenzaken, maar de vriendelijke mevrouw aan de balie adviseerde ons dit via onze stagebegeleider, Peter Sopade, te regelen. We realiseerden ons dat we met de beste man eigenlijk al twee weken geen contact meer hadden gehad. We hadden dus ook niet afgesproken wanneer en waar we elkaar zouden ontmoeten. Daarom zal je wel begrijpen dat het een raar gevoel was om door de gang richting zijn kamer te lopen, met het idee om zomaar even binnen te komen vallen alsof we als postbode een pakketje kwamen bezorgen. Hij bleek op kamer 415 te zitten en terwijl we langs kamers 401 t/m 414 liepen, werd de spanning met elke stap groter. Na wat twijfels besloten we toch aan te kloppen.

Peter bleek niet eens verrast, herkende ons zelfs, en zei ons al te verwachten (hij wist dus meer dan wij). Voor we het wisten, kregen we een rondleiding over de faculteit. Hoewel we opgelucht waren dat hij blij was ons te zien, waren we nu weer bang dat hij dacht dat we vanaf nu full-time beschikbaar zouden zijn voor onze stage. Ook dit werd snel opgevangen, want hij gaf ons spontaan een week vrij zodat we een appartement konden zoeken en tijd zouden hebben om te settelen. Deze week telt wel gewoon mee als een van de 15 weken stage die we moeten lopen, dus die geste hebben we uiteraard met gejuich ontvangen. Bovendien mogen we zelf onze tijd indelen, als we ons werk maar goed doen. Met een beetje goede wil moet een 30-urige werkweek dus mogelijk zijn.

Wel werd van ons verwacht dat we 's middags op zouden komen dagen bij een tweewekelijkse meeting van alle mensen die bij het project betrokken zijn. Hier moesten we ons voorstellen en voor ik het wist had Valentijn alles al gezegd en stond ik met mijn mond vol tanden. Helaas hield Valentijn deze alertheid niet lang vast, want hij kondigde even later tijdens een presentatie aan dat hij in slaap ging vallen. Hier bleek geen woord van gelogen. Keer op keer vielen zijn ogen dicht en moest ik hem wakker maken, om een wel heel negatieve eerste indruk te voorkomen. Het begon met een zacht tikje tegen zijn been, maar omdat Klaas Vaak kennelijk niet onder de indruk was, moest de intensiteit worden opgevoerd. Logisch gevolg is dat Valentijn vanochtend wakker werd met bont en blauwe schenen.

Op de terugweg viel het mij op, terwijl Valentijn zijn dutje vervolgde, dat we wel erg vaak stopten. Toen we werden ingehaald door een andere trein was het duidelijk dat we in de Australische variant van een stoptrein zaten, die bovendien niet tot onze eindbestemming zou doorrijden. Overstappen dus. Op het station waar dat moest gebeuren, raasde de sneltrein echter ongenadig hard voorbij. Het bleek dat deze trein op dat station slechts een keer per uur stopte. Door deze vertragingen konden we niet meer worden opgehaald en moesten we de bus nemen. Bij het ticket office wisten ze ons echter niet te vertellen welke bus we moesten hebben en tot overmaat van ramp regende het nog ook. Toen hebben we maar besloten om een taxi te nemen. Wat zijn wij toch zielig!

Vandaag hebben we onze zoektocht naar een appartement voortgezet. We hebben een aantal mensen gebeld en veel slaapplaatsen bleken inmiddels al bezet te zijn. Desondanks hebben we wat afspraken kunnen maken om te komen kijken. 's Middags zijn we op de fiets naar het lokale station gereden om een kortingskaart aan te vragen. Daarmee kunnen we 50% goedkoper met het openbare vervoer reizen. Na ongeveer een kilometer rustig met zijn tweeën naast elkaar gepeddeld te hebben, herinnerde ik me dat ze in Australië links rijden...Na dit kleine foutje hersteld te hebben in ons systeem, zijn we toch veilig bij het station aangekomen. Daar lukte het ons bovendien om beslag te leggen op een kortingskaart, ondanks twijfel bij de baliemedewerker over ons student-zijn.

Morgen gaan we met deze kortingskaart naar de universiteit voor een laboratoriumintroductie, waarin ons zal worden uitgelegd hoe we ons moeten gedragen in het lab. Misschien kunnen we dus maar beter onze korte broek thuis laten. Bovendien gaan we een appartement bezoeken onder begeleiding van een makelaar. Genoeg te beleven dus...

Deur-tot-deur: 44 uur

We zijn goed en wel gearriveerd! En dat mag toch wel worden gevierd na de bijna mensonterende reis die we achter de rug hebben.

In het vorige stukje gaf ik al aan dat we naar de reden zochten van de substantieel lagere prijs die voor onze vlucht werd gevraagd. Bij het binnenstappen van het vliegtuig werd al een hoop duidelijk. De beloofde persoonlijke TV-schermen in het vliegtuig waren nergens te bekennen. In plaats daarvan hing er een aantal grotere schermen. Bij het opstijgen werd overigens defintief duidelijk dat we hier te maken hadden met een klassieke rammelbak. Daarnaast kwamen we erachter dat we ook nog een tussenstop in Bangkok moesten maken. Op dit zweterige, klamme vliegveld moesten we ons 2 uur vermaken totdat we weer in hetzelfde toestel terecht zouden komen. We besloten twee blikjes te kopen en omdat we geen Thaise dollars bij de hand hadden, trok ik mijn creditcard. Het zal me niks verbazen als deze geskimd is, want het duurde verdacht lang voordat de transactie eindelijk was voltooid. Intussen voelde Valentijn iets aan zijn kontzak en het bleek dat een kaal klein ventje hem zonder succes probeerde te rollen. Even later stond het ventje pal achter mij en ik stond al klaar met samengeknepen billen, wachtend op de aanval op mijn lege kontzakken. Deze bleef uit en ik kon opgelucht ademhalen.

De hoop dat er in die tussentijd schermen waren geïnstalleerd (hopen mag altijd) vervloog toen we andermaal het toestel betraden. Tijdens deze 3 uur durende vlucht, kregen we voor de 3e keer een maaltijd voorgeschoteld. In de laatste vlucht zouden er nog twee volgen. Hoewel ik dit sympathieke gebaar van China Airlines waardeer, blijven er zo nog wel heel weinig mogelijkheden over om eens goed te slapen omdat die Stewardessen steeds langskomen. Geen wonder dat iedereen altijd last heeft van een jetlag. Als compensatie werd het licht tijdens de eerste vlucht rond 17:00 Nederlandse tijd uitgedaan. Je begrijpt wel dat we toen amper een oog dicht hebben gedaan.

In Taiwan aangekomen, waar we 10 uur moesten wachten, vroegen we aan de balie wat de mogelijkheden waren. Er bleek om 13:45 een GRATIS tour door Taipei te vertrekken. Omdat we nog maar 20 minuten hadden, besloten we haast te maken. Bij de douane aangekomen bleek dat we aan een tafeltje een paar meter verderop nog een formulier moesten invullen met daarop een aantal verklaringen. Wij vulden dus braaf dat formulier snel in (aan deze tafel waren ook leesbrillen beschikbaar van verschillende sterktes), draaiden ons weer om richting de douane en zagen tot onze grote schrik dat er ineens 200 Aziaten verspreid over de verschillende loketten in de rij stonden. Beiden waren we zo druk bezig geweest met het invullen van het formulier dat het ons totaal was ontgaan. Je begrijpt wel dat de gratis tour weg was nog voordat we de douane door waren.

Toen moesten we dus maar op een andere manier richting het centrum van Tapei. Een medewerker van het taxibedrijf rook zijn kans en sleurde ons meer naar zijn loket. Daar gaf hij ons de welbekende ‘special price'. We hebben hem nog gebruikt om onze afdingvaardigheden te trainen en hebben vervolgens de bus genomen. Na een rit van ongeveer een uur kwamen we in de stromende regen aan in het centrum van deze stad van 2,5 miljoen inwoners. Toevallig of niet liepen we recht op een parapluverkoopster af. Hier probeerden we ook af te dingen maar dit mislukte falicant.

In Taipei vielen verschillende zaken op. Ten eerste dat er bijna geen toeristen zijn van buiten Azië. Ten tweede dat nog steeds veel Aziaten mondkapjes dragen en ten derde dat de mensen je nooit in de ogen aankijken. Daar hoef je dus geen ruzies te verwachten in de stijl van 'Wa kijk jij, jonguh, verekte mongol?'. Wat mis ik Nederland al zeg! Op het vliegveld hadden we opgevangen dat er een hoog gebouw scheen te staan in Taipei. We besloten dit te gaan bezichtigen en na een razendsnelle liftrit stonden we ineens 500 meter hoger. Daar bleek ook nog eens dat we in het tweede hoogste gebouw ter wereld, de Taipei 101, waren beland. Nou ja, mooi meegenomen natuurlijk! Het was nog een hels karwei om de bus terug te vinden maar eenmaal op onze plaats konden we genieten van het chaotische verkeer in Taipei. Ongeacht het type voertuig, de snelheid van het voertuig en de bestuurder van het voertuig wordt er op willekeurige rijbanen gereden. Het is regelmatig voorgekomen dat we zowel rechts als links werden ingehaald, maar ook andersom. Later volgen de beelden van een deel van deze busrit om een beeld te geven van het Taiwanese verkeerd.

Op de vlucht tussen Taipei en Brisbane waren de beloofde persoonlijke schermen wel aanwezig. Het toestel was echter ook een stuk krapper en we konden weinig kanten op met onze benen. Gelukkig waren we inmiddels zo moe dat we toch veel hebben kunnen slapen, ondanks de stewardessen die maar eten bleven brengen. Ik werd zelfs al een keer door het kwijl dat uit mijn mond kwam wakker toen het vliegtuig nog niet eens aan het taxi'en was. Aangekomen in Australië werd iedereen om ons heen streng gecontroleerd en moest alles worden uitgeladen. Ze hadden blijkbaar personeelstekort want wij hadden het geluk dat we zo door mochten lopen.

Tot slot volgde nog het toetje van de reis. Een treinrit van 80km die ongeveer 25 stations heeft aangedaan. Aangekomen op de Gold Coast vlakbij Surfer's Paradise werden we opgehaald door ons tijdelijke gastgezin. Deze man, vrouw en dochter hebben ons zeer goed en gastvrij opgevangen. We logeren nu in een typische subtropische villawijk met grote huizen, tuinen, zwembaden en palmbomen. Bij elkaar opgeteld zijn we op een reistijd van 44 uur uit gekomen. Volgens de laatste berichten dingen we mee naar een Brabants record, maar daar moet nog uitsluitsel over worden gegeven. Het is in ieder geval een akelig lange reis geweest. Vannacht maar eens kijken of we gewoon door kunnen slapen en zo een jetlag ontlopen. We slapen bij elkaar op de kamer dus ik kan nog altijd Valentijns eventuele gesnurk de schuld geven als het niet is gelukt (en andersom natuurlijk). Of de vele tropische vogels (maar ook ordinaire kraaien) die hier rondvliegen en een behoorlijk herrie schijnen te maken 's ochtends vroeg.

Morgen gaan we op zoek naar een appartement!

Aftrap

Zo. Allereerst wil ik je welkom heten op deze weblog. De kans is groot dat je hier niet vrijwillig terecht bent gekomen en door mij bent aangemeld op de mailinglijst. Tja, je begrijpt natuurlijk ook wel dat ik niet voor drie man en een halve paardenkop zoveel moeite ga doen. Je zal deze weblog gaan bijhouden, of je het nou wil of niet. Je denkt het simpel op te lossen door je af te melden voor de mailinglijst? Ik meld je zonder blikken of blozen weer aan. Je denkt er onderuit te komen door de verhalen niet te lezen? Ook hier is over nagedacht. Ik stuur steekproefsgewijs mannen in driedelig pak rond die je zullen ondervragen. Als blijkt dat je niet (goed genoeg) gelezen hebt, kan je elke week een voorleesmoeder aan je deur verwachten die de verhalen op een irritant kinderlijke toon zal voorlezen. Moraal van het verhaal is dat je het jezelf maar beter gewoon gemakkelijk kan maken door deze blog braaf bij te houden.

Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat wij onverhoopt gewoon niks vermeldenswaardig meemaken. Dan zit je als blog-schrijver natuurlijk met de handen in het haar. Want kan je het de vele lezers aandoen om ze saaie huisje-boompje-beestje verhalen voor te schotelen? Of moet je gewoon je blog niet meer updaten omdat toch niemand geïnteresseerd is in dergelijke verhalen? Nou ja, de oplossing voor mij is om de verhalen indien nodig wat aan te dikken (50km/h wordt 100km/h, subtropisch wordt tropisch, verkouden wordt doodziek, etc.). Maar nogmaals, ik ga er vanuit dat dit niet nodig is. Vergeet hoe dan ook je sarcasme-indicator niet aan te zetten voordat je begint met lezen.

Even een korte uitleg voor de mensen die niet helemaal op de hoogte zijn. Ik vertrek komende woensdag 7 april richting Brisbane voor een buitenlandse stage. Dit doe ik samen met logenoot Valentijn van Riel. De toekomst moet uitwijzen wie hier het meest gezegend mee is, maar daarover ongetwijfeld meer gedurende de komende maanden. Wij studeren voedingsmiddelentechnologie aan de HAS in Den Bosch. Deze hogeschool heeft ons vriendelijk doch dringend verzocht om in het buitenland stage te gaan lopen. Wij zijn de moeilijkste niet en zijn op zoek gegaan naar een stage. We hadden niet echt een specifieke locatie in gedachten maar het moest wel voldoen aan de volgende eisen: 1. ontwikkelde beschaving, 2. goed klimaat, 3. Engels/Nederlandstalig. Ondanks dit geringe eisenpakket bleken veel landen af te vallen. Salaristechnisch gezien ging onze voorkeur eigenlijk naar de Verenigde Staten uit, maar het is ons niet gelukt een stage te vinden in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Dat is wel gelukt in Australië, mede dankzij mijn binnenlandse stagebegeleidster Hanneke.

Aan de Universiteit van Queensland zullen we onderzoek gaan doen naar de verteerbaarheid van voeding. Je vraagt om meer details over de opdracht? Die kan ik je niet geven. Onze stagebegeleider ter plaatse hult zich in stilzwijgen en heeft ons slechts enkele hoofdlijnen verschaft. Wij kunnen alleen maar hopen dat het niet zal neerkomen op het onderzoeken van de uitwerpselen van verscheidene organismen. Wat positiever bekeken is het natuurlijk ook goed mogelijk dat we moeten meewerken aan een geheime missie en dat we om veiligheidsredenen hierover niet per email kunnen worden ingelicht. Met de daarbij behorende lease-auto en 5-sterren hotel natuurlijk.

Bijna iedereen weet dat je een visum nodig hebt om Australië überhaupt binnen te komen. De universiteit wilde ons een zogenaamd ‘Occupational Trainee Visa' aansmeren. Dit is volgens mij het meest gruwelijke visum dat ooit het licht heeft gezien. Een lang verhaal kort gemaakt komt het erop neer dat je ruim twee maanden bezig bent met allerlei documenten aanvragen en doorsturen naar een handvol verschillende instanties. Wegens tijdgebrek hebben we ‘helaas' deze procedure niet kunnen voltooien en hebben we een ‘Working Holiday Visa' aangevraagd. De aanvraagprocedure voor dit visum kostte ons welgeteld 15 minuten. Maar je snapt natuurlijk wel dat we er zo gemakkelijk niet van af komen. De universiteit wil dat we alsnog het Occupational Trainee Visa aanvragen en er dus ook de nodige honderden euro's voor neerleggen. Dit terwijl ze ons geen cent betalen voor al het baanbrekende werk dat we gaan verrichten. Ook hierover ongetwijfeld later meer, maar je snapt wel dat we er alles aan zullen doen om het hele gebeuren in de doofpot te stoppen. Want we willen gewoon niet meer met dat horror-visum geassocieerd worden, ook al zouden ze het ons kosteloos op een presenteerblaadje aanreiken.

Komende woensdag vertrekken we dus. We hebben verschillende aanbiedingen gehad van luchtvaartmaatschappijen maar China Airlines heeft ons uiteindelijk weten te strikken met een zacht prijsje van €1100 voor een retourticket. We zijn er ons van bewust dat er wellicht nog een adder onder het gras zit. Valentijn verwacht staanplaatsen terwijl ik zelf positiever gestemd ben en verwacht dat we gewoon kunnen zitten. Maar dan wel op een baal hooi tussen de varkens.... Om 14:45 zullen we vanaf Schiphol naar Taiwan vliegen (er zijn overigens nog kaarten beschikbaar voor de uitzwaaitribune). In Taiwan mogen we ons vervolgens 10 uur vermaken. Waarschijnlijk gaan we dan even naar de hoofdstad Taipei om een stukje Azië te bekijken. Daarna vliegen we door naar Brisbane om daar vrijdagmorgen plaatselijke tijd te arriveren.

In Brisbane zullen we worden opgewacht door de achteroom van Valentijn. Deze sympathieke man en zijn vrouw en dochter hebben ons aangeboden om de eerste dagen bij hen aan de Gold Coast door te brengen. Wij hoefden uiteraard geen moment te twijfelen over dit aanbod. Op deze manier kunnen we rustig acclimatiseren en een appartement zoeken. Gezien onze vaardigheid om bijna overal en altijd te kunnen slapen, maken we ons trouwens geen zorgen over een eventuele jetlag. Onverwachte situaties daargelaten, zal de volgende update van deze blog geschreven worden vanuit het huis van dit tijdelijke gastgezin.

Tot dan!