Zoals de meesten van jullie wel zullen weten hebben Valentijn en ik meer dan een week geleden weer voet gezet op Nederlandse bodem. Het is weer even wennen aan het wisselvallige weer, maar tot nu toe is geen sprake van het welbekende zwarte gat. Dat gevaar blijft natuurlijk wel te allen tijde loeren. De psychologen staan de komende maanden dan ook nog stand-by.

Jullie zijn inmiddels op de hoogte van het eerste deel van onze vakantie, met als hoogtepunt de groepsreis naar Kakadu National Park. Door deze ervaring hadden we genoeg vertrouwen om de touwtjes zelf in handen te nemen en zonder gids de wildernis in te trekken. Een low budget campervan huren (niet meer dan een busje met matrassen en een kookset) en rijden maar! Onder het mom van: 'er is toch maar 1 weg' hadden we ook de moeite niet genomen om een fatsoenlijke landkaart aan te schaffen. Het enige wat we hadden was een aantal verfrommelde briefjes met aantekeningen van onze Kakadu-gids. Hierop stonden de hoogtepunten die we niet mochten missen. Dat hebben we braaf aangehouden.

Toen op de eerste de beste dag, na ongeveer 200km, onze übercoole campervan aangaf dat de motor oververhit was, vreesden we een rampzalige vakantie. Het koelwater kwam er bij de wielen uit en was inmiddels groen geworden. De geur kan het beste omschreven worden als een combinatie van rotte vis en eieren. Voortaan niet meer harder dan 120km/h rijden was het devies en gelukkig leek dat werken. De eerste keer tanken was overigens ook een domper. Het vehikelgeval bleek 1 op 9 te rijden. En dat terwijl het alleen maar immer gerade aus is. Gemiddeld kom je één keer per vijf minuten een auto tegen. Mensen groeten elkaar zelfs en wij deden daar heel sociaal aan mee door onze hand op te steken naar tegenliggers. Als mensen zich echter te goed voelden om terug te groeten, gingen vier van de vijf vingers omlaag en bleef één bepaalde vinger overeind staan.

Vanwege de vertraging met de koelvloeistof waren we overigens pas na zonsondergang op de plaats van bestemming. Het laatste uurtje was even billenknijpen. We waren van te voren al gewaarschuwd dat de snelweg 's nachts van de dieren was. En verzekerd ben je niet als je vol op een kangoeroe inrijdt. Bovendien hadden wij bij campervanorganisatie Wicked beloofd 'in de buurt van Darwin' te blijven. Alles is relatief toch? Wat is 2000 kilometer nou in een groot land als Australië? Schade zou weleens kunnen resulteren in verlies van de borg van $500, het alsnog betalen van de outback-fee van $280 en uiteraard betaling van het eigen risico bij een ongeluk van $1200. Konden we niet gebruiken dus. Zodra het een beetje ging schemeren was vooral Valentijn op zijn hoede voor dit gevaar. Bij het overvliegen van het eerste fruitvliegje slaakte hij een kreet en beval hij mij om zachter te gaan rijden. Dat verzoek werd niet gehonoreerd, maar toen even later de eerste walibi in de berm werd gesignaleerd waren de rapen gaar. Toch maar wat zachter rijden dus. Wat volgde was bijna een slalom tussen alle walibi's door. Erg mooi om die beesten in het wild te zien, maar ze zijn een beetje levensmoe. Als ze twee koplampen op zich af zien komen is dat voor hen geen reden om ook maar een stap opzij te doen.

Na die barre tocht schadevrij te zijn doorgekomen, was het tijd om ons te vestigen op de camping. De man bij de receptie had als tip om bij de warmwaterbron te gaan zwemmen, dezelfde avond nog. Nou ja, als hij dat wil...Het was ongeveer 500 meter lopen over een donker pad. Maar we hadden zaklampen! Terwijl we op dat pad liepen, hoorden we allemaal onheilspellende geluiden uit het bos naast ons komen. Bij elke stap die we zetten, herinnerden we ons meer enge beesten die in Australië leven. Kangoeroes, walibi's, spinnen, slangen, krokodillen, dingo's...DINGO'S? Ineens hoorden we een wel heel angstaanjagend gegrom in de bosjes. Collin, die de tocht stoer voorop begon, sloeg een kreet en rende keihard terug. Ik was in de veronderstelling dat hij een dingo had gezien die ons aan het achtervolgen was. Dan kan je maar beter niet achteraan lopen......RENNEN! Valentijn reageerde als laatste en was dus de pechvogel die achteraan liep. Ik keek om of hij nog niet verscheurd was, maar hij liep nog en er was dus geen reden om te stoppen met rennen. Veilig bij de camping aangekomen bleek dat Collin gestart was met rennen omdat alle geluiden hem allemaal teveel werden en eigenlijk niks had gezien. Valentijn was ‘not amused' dat wij niet op hem hadden gewacht. Maar ja, iemand moest toch verslonden worden? Hij had nog wel iets huiveringwekkends over de weg zien flitsen. We hebben toen maar besloten om de volgende ochtend naar de bron te gaan en ons veilige bedje in te kruipen.

Ik zit inmiddels op meer dan 800 woorden en ben pas op dag 1. De trip duurde totaal 11 dagen. Waar gaat dit naar toe? Een ellenlang verslag dat de spuigaten uit zal lopen. Monnikenwerk voor de schrijver en een martelgang voor de lezers. Het is mooi geweest! Ik kan verklappen dat het een geweldige trip was. Vrijheid, fantastische landschappen, uitdagende wandelingen/klimmen, Uluru. Zelfs de beloofde marshmallows aan het kampvuur waren van de partij. Mocht je interesse hebben in de uitgebreide versie van het verhaal, dan kan je het ons altijd vragen.

Rest ons om iedereen te bedanken die dit blog heeft gevolgd. De mensen die een reactie hebben achtergelaten uiteraard, maar ik heb ook veel mensen gesproken die geen reactie hebben geplaatst maar wel de verhalen gelezen hebben. Daar is uiteraard niks mis mee! De mensen echter die de verhalen gewoon totaal niet gelezen hebben....daar heb ik nog een appeltje mee te schillen. Die staan op de zwarte lijst (ze lezen het toch niet, dus ik kan zeggen wat ik wil). Wellicht tot een volgende keer en tot ziens ergens in Nederland!