Zo. Allereerst wil ik je welkom heten op deze weblog. De kans is groot dat je hier niet vrijwillig terecht bent gekomen en door mij bent aangemeld op de mailinglijst. Tja, je begrijpt natuurlijk ook wel dat ik niet voor drie man en een halve paardenkop zoveel moeite ga doen. Je zal deze weblog gaan bijhouden, of je het nou wil of niet. Je denkt het simpel op te lossen door je af te melden voor de mailinglijst? Ik meld je zonder blikken of blozen weer aan. Je denkt er onderuit te komen door de verhalen niet te lezen? Ook hier is over nagedacht. Ik stuur steekproefsgewijs mannen in driedelig pak rond die je zullen ondervragen. Als blijkt dat je niet (goed genoeg) gelezen hebt, kan je elke week een voorleesmoeder aan je deur verwachten die de verhalen op een irritant kinderlijke toon zal voorlezen. Moraal van het verhaal is dat je het jezelf maar beter gewoon gemakkelijk kan maken door deze blog braaf bij te houden.

Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat wij onverhoopt gewoon niks vermeldenswaardig meemaken. Dan zit je als blog-schrijver natuurlijk met de handen in het haar. Want kan je het de vele lezers aandoen om ze saaie huisje-boompje-beestje verhalen voor te schotelen? Of moet je gewoon je blog niet meer updaten omdat toch niemand geïnteresseerd is in dergelijke verhalen? Nou ja, de oplossing voor mij is om de verhalen indien nodig wat aan te dikken (50km/h wordt 100km/h, subtropisch wordt tropisch, verkouden wordt doodziek, etc.). Maar nogmaals, ik ga er vanuit dat dit niet nodig is. Vergeet hoe dan ook je sarcasme-indicator niet aan te zetten voordat je begint met lezen.

Even een korte uitleg voor de mensen die niet helemaal op de hoogte zijn. Ik vertrek komende woensdag 7 april richting Brisbane voor een buitenlandse stage. Dit doe ik samen met logenoot Valentijn van Riel. De toekomst moet uitwijzen wie hier het meest gezegend mee is, maar daarover ongetwijfeld meer gedurende de komende maanden. Wij studeren voedingsmiddelentechnologie aan de HAS in Den Bosch. Deze hogeschool heeft ons vriendelijk doch dringend verzocht om in het buitenland stage te gaan lopen. Wij zijn de moeilijkste niet en zijn op zoek gegaan naar een stage. We hadden niet echt een specifieke locatie in gedachten maar het moest wel voldoen aan de volgende eisen: 1. ontwikkelde beschaving, 2. goed klimaat, 3. Engels/Nederlandstalig. Ondanks dit geringe eisenpakket bleken veel landen af te vallen. Salaristechnisch gezien ging onze voorkeur eigenlijk naar de Verenigde Staten uit, maar het is ons niet gelukt een stage te vinden in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Dat is wel gelukt in Australië, mede dankzij mijn binnenlandse stagebegeleidster Hanneke.

Aan de Universiteit van Queensland zullen we onderzoek gaan doen naar de verteerbaarheid van voeding. Je vraagt om meer details over de opdracht? Die kan ik je niet geven. Onze stagebegeleider ter plaatse hult zich in stilzwijgen en heeft ons slechts enkele hoofdlijnen verschaft. Wij kunnen alleen maar hopen dat het niet zal neerkomen op het onderzoeken van de uitwerpselen van verscheidene organismen. Wat positiever bekeken is het natuurlijk ook goed mogelijk dat we moeten meewerken aan een geheime missie en dat we om veiligheidsredenen hierover niet per email kunnen worden ingelicht. Met de daarbij behorende lease-auto en 5-sterren hotel natuurlijk.

Bijna iedereen weet dat je een visum nodig hebt om Australië überhaupt binnen te komen. De universiteit wilde ons een zogenaamd ‘Occupational Trainee Visa' aansmeren. Dit is volgens mij het meest gruwelijke visum dat ooit het licht heeft gezien. Een lang verhaal kort gemaakt komt het erop neer dat je ruim twee maanden bezig bent met allerlei documenten aanvragen en doorsturen naar een handvol verschillende instanties. Wegens tijdgebrek hebben we ‘helaas' deze procedure niet kunnen voltooien en hebben we een ‘Working Holiday Visa' aangevraagd. De aanvraagprocedure voor dit visum kostte ons welgeteld 15 minuten. Maar je snapt natuurlijk wel dat we er zo gemakkelijk niet van af komen. De universiteit wil dat we alsnog het Occupational Trainee Visa aanvragen en er dus ook de nodige honderden euro's voor neerleggen. Dit terwijl ze ons geen cent betalen voor al het baanbrekende werk dat we gaan verrichten. Ook hierover ongetwijfeld later meer, maar je snapt wel dat we er alles aan zullen doen om het hele gebeuren in de doofpot te stoppen. Want we willen gewoon niet meer met dat horror-visum geassocieerd worden, ook al zouden ze het ons kosteloos op een presenteerblaadje aanreiken.

Komende woensdag vertrekken we dus. We hebben verschillende aanbiedingen gehad van luchtvaartmaatschappijen maar China Airlines heeft ons uiteindelijk weten te strikken met een zacht prijsje van €1100 voor een retourticket. We zijn er ons van bewust dat er wellicht nog een adder onder het gras zit. Valentijn verwacht staanplaatsen terwijl ik zelf positiever gestemd ben en verwacht dat we gewoon kunnen zitten. Maar dan wel op een baal hooi tussen de varkens.... Om 14:45 zullen we vanaf Schiphol naar Taiwan vliegen (er zijn overigens nog kaarten beschikbaar voor de uitzwaaitribune). In Taiwan mogen we ons vervolgens 10 uur vermaken. Waarschijnlijk gaan we dan even naar de hoofdstad Taipei om een stukje Azië te bekijken. Daarna vliegen we door naar Brisbane om daar vrijdagmorgen plaatselijke tijd te arriveren.

In Brisbane zullen we worden opgewacht door de achteroom van Valentijn. Deze sympathieke man en zijn vrouw en dochter hebben ons aangeboden om de eerste dagen bij hen aan de Gold Coast door te brengen. Wij hoefden uiteraard geen moment te twijfelen over dit aanbod. Op deze manier kunnen we rustig acclimatiseren en een appartement zoeken. Gezien onze vaardigheid om bijna overal en altijd te kunnen slapen, maken we ons trouwens geen zorgen over een eventuele jetlag. Onverwachte situaties daargelaten, zal de volgende update van deze blog geschreven worden vanuit het huis van dit tijdelijke gastgezin.

Tot dan!