De eerste nacht na de lange reis verliep zoals verwacht, namelijk zonder jetlagtechnische problemen zoals wennen aan het ritme. Sterker nog, we hebben beiden een persoonlijk record weten neer te zetten! Ondanks dat we op de schappelijke tijd van 22:30 gingen slapen werden we pas 14:30 de volgende dag wakker. Hoewel we beiden notoire slapers zijn, hebben we nooit eerder gepresteerd om tweederde van de dag in dromenland door te brengen.

's Avonds (en dat werd het al vrij snel) stond een barbeque op het programma. Vrienden van onze ‘pleegouders' kwamen langs met hun drie kinderen. Opvallend was dat al het vlees eerst door de man des huizes werd gebraden, terwijl de rest zich schijnbaar uitgehongerd op de chips stortte. Vanwege mijn net geconsumeerde ontbijt besloot ik me hier niet aan te wagen. Toen het signaal werd gegeven dat het vlees klaar was, kon iedereen in een soort van buffet pakken wat er te pakken viel. Het eten werd vervolgens buiten opgegeten onder het genot van een alcoholische versnapering. Het meest bijgebleven zijn de enge verhalen die een van de gasten vertelde over allerlei monsterlijke dieren die in het Noorden des lands (onze beoogde vakantiebestemming) blijken te leven. Onder andere krokodillen, slangen en padden ter grootte van een voetbal. ‘Dierenvrienden' als we zijn, zijn we nog in conclaaf of we niet van vakantiebestemming moeten veranderen. Gelukkig wist hij ons ook te vertellen hoe zijn ervaringen waren met het bestrijden van deze beesten. Bijvoorbeeld door er met golfclubs tegenaan te slaan of er benzine op te deponeren, gevolgd door een brandende lucifer.

De volgende dag gingen we 's ochtends naar het strand van Surfers Paradise. De naam alleen van dit deel van de Gold Coast is eigenlijk al een reden om het te bezoeken. Met wolkenkrabbers op de achtergrond hebben we gezwommen in de zee en genoten van het warme water en de hoge golven. 's Middags zijn we het centrum in geweest en hebben we een groot deel van onze tijd doorgebracht in een gigantische speelhal waar we allerlei leuke spellen als muizen slaan, levend Super Monkey Ball en paardenraceflipperen hebben gedaan. Drie jaar geleden was ik hier ook al geweest, maar toen werd mij dit plezier door de neus geboord omdat mijn reisgenoten geen trek hadden in dergelijk plezier en vertier. Minstens een ervan leest deze blog, dus bij deze een steek richting hem. Valentijn baarde opzien door een high score neer te zetten bij De Kop van Jut. We hebben minutenlang staan wachten op felicitaties van de organisatie maar iedereen ging verder waar ie mee bezig was, alsof het dagelijkse kost was wat hier was gebeurd. In het centrum hebben we nog een pet voor Valentijn gekocht, hoewel dat lastig bleek te zijn gezien de meeste petten op de grootste stand niet over zijn hoofd pasten.

Gisteren besloten we om richting Brisbane te gaan om de universiteit te bekijken en te vragen naar tips over het zoeken naar huisvesting. In de treinrit er naar toe werden we vermaakt door een jonge groep gangsters (meer waarschijnlijk wannabe's) die omstebeurt in het midden van de trein een dance-act opvoerden onder begeleiding van een muziekinstallatie. Vlak voor onze ogen werden zelfs salto's uitgevoerd. We wisten niet goed of we moesten lachen of huilen dat we zo dichtbij deze extraverte figuren zaten. Bij de universiteit aangekomen waren we onder de indruk van hoe groot het is en hoeveel groen er op het terrein aanwezig is. Ze hebben zelfs een apotheek en een tandarts op de campus!

Om goedkoper met het openbaar vervoer te kunnen reizen, is het nodig om een studentenkaart te bemachtigen. Deze probeerden we aan te vragen bij de afdeling studentenzaken, maar de vriendelijke mevrouw aan de balie adviseerde ons dit via onze stagebegeleider, Peter Sopade, te regelen. We realiseerden ons dat we met de beste man eigenlijk al twee weken geen contact meer hadden gehad. We hadden dus ook niet afgesproken wanneer en waar we elkaar zouden ontmoeten. Daarom zal je wel begrijpen dat het een raar gevoel was om door de gang richting zijn kamer te lopen, met het idee om zomaar even binnen te komen vallen alsof we als postbode een pakketje kwamen bezorgen. Hij bleek op kamer 415 te zitten en terwijl we langs kamers 401 t/m 414 liepen, werd de spanning met elke stap groter. Na wat twijfels besloten we toch aan te kloppen.

Peter bleek niet eens verrast, herkende ons zelfs, en zei ons al te verwachten (hij wist dus meer dan wij). Voor we het wisten, kregen we een rondleiding over de faculteit. Hoewel we opgelucht waren dat hij blij was ons te zien, waren we nu weer bang dat hij dacht dat we vanaf nu full-time beschikbaar zouden zijn voor onze stage. Ook dit werd snel opgevangen, want hij gaf ons spontaan een week vrij zodat we een appartement konden zoeken en tijd zouden hebben om te settelen. Deze week telt wel gewoon mee als een van de 15 weken stage die we moeten lopen, dus die geste hebben we uiteraard met gejuich ontvangen. Bovendien mogen we zelf onze tijd indelen, als we ons werk maar goed doen. Met een beetje goede wil moet een 30-urige werkweek dus mogelijk zijn.

Wel werd van ons verwacht dat we 's middags op zouden komen dagen bij een tweewekelijkse meeting van alle mensen die bij het project betrokken zijn. Hier moesten we ons voorstellen en voor ik het wist had Valentijn alles al gezegd en stond ik met mijn mond vol tanden. Helaas hield Valentijn deze alertheid niet lang vast, want hij kondigde even later tijdens een presentatie aan dat hij in slaap ging vallen. Hier bleek geen woord van gelogen. Keer op keer vielen zijn ogen dicht en moest ik hem wakker maken, om een wel heel negatieve eerste indruk te voorkomen. Het begon met een zacht tikje tegen zijn been, maar omdat Klaas Vaak kennelijk niet onder de indruk was, moest de intensiteit worden opgevoerd. Logisch gevolg is dat Valentijn vanochtend wakker werd met bont en blauwe schenen.

Op de terugweg viel het mij op, terwijl Valentijn zijn dutje vervolgde, dat we wel erg vaak stopten. Toen we werden ingehaald door een andere trein was het duidelijk dat we in de Australische variant van een stoptrein zaten, die bovendien niet tot onze eindbestemming zou doorrijden. Overstappen dus. Op het station waar dat moest gebeuren, raasde de sneltrein echter ongenadig hard voorbij. Het bleek dat deze trein op dat station slechts een keer per uur stopte. Door deze vertragingen konden we niet meer worden opgehaald en moesten we de bus nemen. Bij het ticket office wisten ze ons echter niet te vertellen welke bus we moesten hebben en tot overmaat van ramp regende het nog ook. Toen hebben we maar besloten om een taxi te nemen. Wat zijn wij toch zielig!

Vandaag hebben we onze zoektocht naar een appartement voortgezet. We hebben een aantal mensen gebeld en veel slaapplaatsen bleken inmiddels al bezet te zijn. Desondanks hebben we wat afspraken kunnen maken om te komen kijken. 's Middags zijn we op de fiets naar het lokale station gereden om een kortingskaart aan te vragen. Daarmee kunnen we 50% goedkoper met het openbare vervoer reizen. Na ongeveer een kilometer rustig met zijn tweeën naast elkaar gepeddeld te hebben, herinnerde ik me dat ze in Australië links rijden...Na dit kleine foutje hersteld te hebben in ons systeem, zijn we toch veilig bij het station aangekomen. Daar lukte het ons bovendien om beslag te leggen op een kortingskaart, ondanks twijfel bij de baliemedewerker over ons student-zijn.

Morgen gaan we met deze kortingskaart naar de universiteit voor een laboratoriumintroductie, waarin ons zal worden uitgelegd hoe we ons moeten gedragen in het lab. Misschien kunnen we dus maar beter onze korte broek thuis laten. Bovendien gaan we een appartement bezoeken onder begeleiding van een makelaar. Genoeg te beleven dus...