Welkom terug iedereen! Jullie hebben bijna een week op een update moeten wachten maar een schrijver doet er goed aan om zijn publiek hongerig te houden. We moeten waken voor verzadiging aan jullie kant. Hopelijk is dit het juiste moment voor nieuwe verhalen. Zo niet, dan toch. Pak een flinke bak koffie of thee en ga lekker onderuit zitten, want het is weer een flinke lap tekst geworden.

Woensdag hebben we de universiteit weer eens bezocht voor een ‘lab induction'. Er wordt nogal wat van ons geëist voordat we überhaupt een stap binnen een laboratorium mogen zetten. Daarom hebben we een dubbelzijdige checklist gekregen die, indien afgevinkt, zal gelden als onze sleutel tot het lab. Deze checklist omvat onder andere twee praktijkinstructies en een aantal online trainingen. Hoewel we nog steeds niet weten wat we precies voor bijdrage gaan leveren aan de wetenschap, zal het leeuwendeel van onze stage bestaan uit laboratoriumwerk. Bij het overige deel, het uitvoeren van een literatuuronderzoek, is toegang tot het universiteitsnetwerk essentieel. Aangezien we zowel tot het lab als tot het netwerk nog geen toegang hebben, kan je ons toch moeilijk kwalijk nemen dat we nog weinig hebben uitgevoerd met betrekking tot onze stage?

Woensdagmiddag hebben we voor het eerst een appartement bezocht, begeleid door een makelaar. Het zag er redelijk schoon uit en op het eerste oog hebben we geen enge beesten kunnen ontdekken in de kamers. We waren enthousiast en zagen ons er al wonen. Later die middag zouden we nog een ander huis gaan bezoeken, maar we werden achterdochtig toen de kerel in kwestie ons 40 keer dezelfde sms verstuurde. Bovendien was het ‘unfurnished' en hadden we weinig zin om zelf een bed te gaan kopen. Die hebben we dus afgebeld.

Die avond werden we door onze gastmoeder op de hoogte gesteld dat ze bijna over de maandelijkse datalimiet van hun internet abonnement zaten. Oeps...Wij als verwende downloaders hadden er niet bij stilgestaan dat de situatie in Australië wat betreft internet weleens anders zou kunnen zijn dan in Nederland. En dat terwijl we ons nog relatief netjes hadden gedragen, afgezien van het kijken van een aantal Youtube filmpjes en livebeelden van de marathon van Rotterdam. De rest van de tijd bij het gastgezin hebben we ons daarom koest gehouden met betrekking tot het internet. Al dan niet gedwongen, omdat de draadloze router meer dan eens werd uitgezet om de rest van de maand nog door te kunnen komen zonder torenhoge extra kosten.

De volgende dag zijn we per bus richting Surfers Paradise gegaan. Door veel te vroeg uit te stappen kregen we onverwachts een lange strandwandeling cadeau. Met de blaren op onze voeten arriveerden we op een (volgens de folder) spectaculaire midgetgolfbaan. Bij het betalen wisten we overigens studentenkorting af te dwingen dankzij onze brief van de universiteit waarin staat dat wij recht hebben op studentenkorting. Deze brief wordt vaak skeptisch en met gefronste wenkbrauwen ontvangen, maar in combinatie met heel zielig kijken is het een groot succes. Hoewel de midgetgolfbaan niet zo mooi bleek te zijn als op de plaatjes, zat er toch een aantal verrassingen in het parcours verstopt. Zo kwam er uit het niets ineens een brullende (nep)krokodil te voorschijnen en spoot er na de laatste hole een sproeier krachtig met water. Hoewel we omstebeurt een hole begonnen, was Valentijn elke keer als eerste aan de beurt op dit soort banen. Dit leidde tot hevige schrikreacties die door mij met hartelijk gelach werden gepareerd.

Vrijdag hadden we weer een appartementenbezoekdag gepland. Een Chinees vrouwtje (laten we haar voor het gemak ‘Lee' noemen, ook al is dat over het algemeen een Koreaanse naam) leidde ons rond in een appartement dat zowel een onder- als bovenverdieping heeft. Ik zal het maar gelijk verklappen: in dit appartement zijn we terecht gekomen. Hoewel dit niet bepaald een cliffhanger is, kan ik het op deze manier gelijk wat uitgebreider beschrijven zodat jullie een beeld krijgen waar we terecht zijn gekomen. Als ik het niet had verteld, had ik eerst de korte en later de uitgebreide versie moeten geven, wat ook weer zo raar is. En als ik gelijk de uitgebreide beschrijving had gegeven dan hadden jullie ook wel geweten dat dit het was geworden. Ook dat had de spanningsboog gebroken. Vandaar dat ik kies voor deze oplossing. Enfin, een onder- en bovenverdieping dus. Eerst werden we rondgeleid op de bovenverdieping. We waren het er eigenlijk wel over eens dat het er niet uit zag. Om je een beeld te geven: maak een voorstelling van een huis in India in een buitenwijk van Mumbai. Ga dan 20 jaar terug in de tijd en stel vervolgens het riool onder dit huis voor...

Dan de benedenverdieping. Op zich begrijpen we het wel hoor, dat Lee ons eerst de bovenverdieping liet zien. Na dat quasi-antieke krot valt alles mee en is zelfs een zigeunerkamp een soort van paradijs. Er waren nog twee kamers vrij, met een nogal radicaal verschil in grootte. In de ene kamer kan je amper je kont keren en de andere zou niet misstaan als zaalvoetballocatie. Het verschil in prijs zou echter maar $10 per week zijn. Omdat Valentijn de afgelopen week op een opblaasmatras heeft geslapen en ik in een tweepersoonsbed, besloot ik een gul gebaar te maken door hem te laten kiezen. Toen hij voor de grote kamer ging, kon ik wel de grond zakken! De kleine kamer heeft niet eens een raam en je hebt 15 opgestapelde bierviltjes nodig om het bureau waterpas te laten staan. Bovendien zakt de bijbehorende stoel 50 cm naar beneden zodra je erop gaat zitten. Ik probeerde nog af te dingen bij Lee maar de kleine kamer bleek airconditioning te hebben, wat de prijs schijnbaar omhoog dreef. Omdat ik warmte niet erg vind stelde ik nog voor de airconditioning te demonteren en te verplaatsen naar een andere kamer, maar die opmerking werd niet gewaardeerd.

Het eigenlijke plan was om het appartement dat we woensdag hadden bezocht te nemen. Maar toen we de makelaar in kwestie opbelden bleek dat de huiseigenaar geen behoefte had aan bewoners die maar 14 weken zouden blijven. Omdat de mensen van het laatste huis dat we zouden gaan bezoeken, waarschijnlijk op de hoogte gesteld door de makelaar, niet meer reageerden, MOESTEN we dus wel intrekken bij Lee. We spraken af dat zondagmiddag te doen zodat we nog een paar dagen zouden hebben om te wennen aan het idee en ons op het ergste voor te bereiden.

Dat mentale proces begonnen we met een uitgaansavond in Gold Coast. Eerste stop: het casino. Ik heb me gewaagd aan de pokertafels en die winnende sessie ervoor dat ik de nacht zonder financiële zorgen door kon komen, ondanks de exorbitant hoge drankprijzen in Surfers Paradise. Daarna was het de beurt aan Valentijn, die duidelijk geïnspireerd was door dit succes en met dollartekens in zijn ogen aanschoof met aan de blackjacktafels. Ondanks twee keer Blackjack te hebben gehit had hij zijn ingelegde $50 binnen 5 minuten er doorheen gejast. Gedesillusioneerd besloot hij zijn verdriet te gaan verdrinken en ik heb hem daarin gesteund. In het uitgaanscentrum van Surfers Paradise kwamen we terecht in een merkwaardige, maar gezellige kroeg, waar een goudgele rakker ‘slechts' €4,50 kostte.

Omdat we pas rond 4:30 thuis waren gekomen, hebben we zaterdag niet veel uitgevoerd. Zondag was de grote dag van de verhuizing en het besef was bij ons beiden aanwezig dat het goede leven erop zat. Gelukkig waren onze gastouders bereid om ons met de auto naar Brisbane te brengen en ons bovendien een grote zak met lakens, kussens, handdoeken, etcetera mee te geven. Na de sleutels in ontvangst te hebben genomen en de borg betaald te hebben (zien we die ooit nog terug?) hebben we afscheid genomen. Daarna hebben we ons teruggetrokken om onze hokken in te richten en de dode kakkerlakken onder het bed op te zuigen.

Na een korte janksessie was het tijd om de draad weer op te pakken en ons voor te bereiden op het avondeten en de keuken in te wijden. Verwend als wij zijn, was het even slikken om te gaan kokerellen in een gedeelde keuken. Deze keuken was bovendien niet al te schoon en mede dankzij onze opleiding zijn we ons bewust van de microbiologische activiteit die dat met zich mee brengt. Na het eten bereid te hebben in aangekoekte pannen gingen we met volle moed op zoek naar borden en bestek. Na alle kastjes zo'n 3 keer te hebben uitgepluisd, bekroop ons langzaam het gevoel dat dit materiaal onder onze eigen inboedel valt. Gelukkig mochten we vorken en messen lenen van een huisgenoot. Borden waren echter niet voor handen en dus hebben we een aantal lagen keukenpapier als bord gebruikt. Survivallen is er niks bij...

Na een nachtje geslapen te hebben, stonden we met frisse moed op om naar de universiteit te gaan. Het is niet alleen kommer en kwel want de reistijd naar de universiteit valt erg mee: minder dan een half uur. Op de universiteit kregen we uitleg over onze opdracht. Zouden we dan eindelijk gebriefd worden over de geheime missie? Of wordt het toch het wroeten in de stront? Het lijkt op een tussenweg te gaan uitlopen. Valentijn gaat zich richten op vrije suikers in zoete aardappelen en ik op de structuur en verteerbaarheid van peulvruchten. Details volgen later nog om dit verhaal niet nog langer te maken (misschien ook wel omdat we deze details zelf niet hebben). We besloten om daarna de online lab trainingen te gaan doen. We moesten slagen voor drie verschillende trainingen en we begonnen ijverig met het uitvoerig lezen van alle stof. De eindtest bleek echter een soort grap. 'Wat moet je doen bij brand nadat je de brandweer hebt ingelicht?' Wachten onder het genot van een kop koffie? Of toch maar een veilige plaats opzoeken? Bij de andere twee trainingen zijn we daarom, met succes, gelijk doorgeschoten naar de eindtest.

's Middags zijn we naar de supermarkt gegaan om ons keukentechnische probleem op te lossen. Omdat we geen fatsoenlijke borden zagen, hebben we een aantal wegworpborden gekocht. Het gaat echter om kartonnen varianten en deze zijn niet goed door de eerste test gekomen. Bij een hete maaltijd zit je al vrij snel papier te eten. Het bestek is overigens van plastic en dat kunnen we iedereen aanraden!