Nu de soap in de reacties onder het vorige artikel met een sisser lijkt te zijn afgelopen, is het weer eens tijd voor een update. Ik had overigens niet durven dromen dat het tot zoveel interactiviteit zou leiden dat er zelfs kleine akkefietjes worden uitgevochten in de reacties. Ik hoop dat het inmiddels is uitgesproken tussen Theo en Marijke, want het zou zonde zijn als de hechte vriendschap tussen hen in gevaar komt door een onbenullig misverstand. Ik denk in ieder geval dat mijn bemiddelingspersoon, die schuilgaat onder het alias ‘Ine', haar werk zo goed als mogelijk heeft gedaan.

Wij zijn inmiddels bij de kern van onze stageopdracht aanbeland en daarom durven wij het eindelijk aan om jullie wat meer duidelijkheid van zaken te geven. Hoewel het voor veel mensen misschien niet zo interessant zal zijn als brekend nieuws betreffende de belevenissen van onze huisgenoten, is het toch de bezigheid waar wij het meeste tijd aan kwijt (zouden moeten) zijn. Vandaar dat hieronder wat ruimte is vrijgemaakt voor de wat serieuzere kant van dit verblijf in Australië.

Aanvankelijk was de bedoeling dat Valentijn en ik een geheel andere opdracht zouden krijgen die ons allebei ongeveer 15 weken zou kosten. Het was gelijk al duidelijk dat de opdracht van Valentijn minder omvangrijk was maar hij heeft de afgelopen weken zo hard gewerkt dat hij inmiddels al klaar is met de bepaling van vrije suikers in zoete aardappelen. Elke dag voor dag en dauw opstaan en na zonsondergang pas thuiskomen heeft zijn vruchten afgeworpen. Dit terwijl ik het rustig aan deed met werkweken van om en nabij de 30 uur. Dit hield in dat ik pas mijn nest uit kwam als Valentijn weg was en 's middags ook nog eerder het gebouw verliet. Tsja, als Valentijn alle apparatuur én onze begeleider bezet houdt, wat moet ik dan doen? Zelfs internetten kan maar met mate omdat we slechts 1GB download per maand tot onze beschikking hebben. Dan denk je wel even drie keer goed na voordat je een pagina bezoekt.

Om Valentijn toch bezig te houden heeft onze begeleider besloten hem te laten instromen in mijn project. Dat houdt in dat we nu samen de verteerbaarheid van zetmeel in ‘cowpea' gaan onderzoeken. 'Wat is cowpea?', zullen veel mensen zich afvragen. Het zijn in Latijns-Amerika, Afrika en Azië populaire bonen die ook wel bekend staan onder de naam ‘black eyed beans', die ook wel bekend staan onder de naam ‘black eyed peas'. En wie kent de Black Eyed Peas nou niet? Dat bedoel ik maar! Hoe goed de Black Eyed Peas te verteren zijn, hangt natuurlijk voor een groot deel af van je muzieksmaak maar deze variabele nemen we mee tijdens het schrijven van onze conclusies en aanbevelingen. Omdat we zoveel moeten onderzoeken aan de cowpea, heeft onze begeleider verschillende onderzoeken tussen ons verdeeld. Hierbij moet je denken aan onderzoeken zoals de bepaling van het vochtgehalte en de deeltjesgrootte. Veel laboratoriumwerk dus en we zullen op dat gebied de broodnodige ervaring opdoen. Drie jaar geleden begonnen we als twee onhandige klungels aan de opleiding voedingsmiddelentechnologie. Twee linkerhanden, je kent het wel. Door de vele practica tijdens onze studie hebben we ons spectaculair verbeterd op dat gebied. Echter, tijdens het werk hier komt onze ware aard nog steeds af en toe naar boven (bijvoorbeeld bij het morsend overgieten van peperdure enzymen van het ene potje naar het andere), tot ergernis van onze begeleider.

In en rondom ons huis hebben er ook wat ontwikkelingen plaatsgevonden. We wisten niet wat we zagen toen afgelopen weekend de lamstraal langer dan een uur niet op de bank was te vinden. Toen hij thuiskwam begon hij bovendien driftig groenten te snijden voor het avondeten. Zeer verontrustende ontwikkelingen dus, met een surrealistisch tintje eraan. We vermoeden dat hier sprake is van een look-a-like om ons op het verkeerde been te zetten.

Ik ben al een aantal weken fanatiek in training met als belangrijkste doel om mijn persoonlijk record te verbeteren tijdens de halve marathon van Gold Coast. Om dit te bewerkstelligen zou het al een stuk schelen als ik vooraan kan aansluiten bij de start, in plaats van de conventionele (en wat socialere) methode van achteraan aansluiten. Hiervoor heb je echter een persoonlijke record nodig van onder de 1h15m. Dit red ik op een half minuutje na niet. Hier legde ik me echter niet zomaar bij neer en daarom besloot ik een slijmmail te sturen met daarin een slap lulverhaal waarin ik verklaar dat ik beter dan ooit in vorm ben en zéker onder de 1h15m ga lopen (kortom: een hoop bluf). En het (volledig irrelevante) feit dat ik ‘overseas experience' heb doet het ook altijd goed. Dit staaltje slijmerij werd positief ontvangen en de huidige situatie is dat ik tijdens een 3000 meter baanrace, op 21 mei, onder de 9 minuten en 30 seconden moet lopen om mijn felbegeerde ‘priority start' te krijgen. Of dat gaat lukken? Place your bets.

Het openbaar vervoer hier is trouwens prima geregeld. Waar je in Nederland al blij moet zijn met een busbaan hier en daar, zijn in Brisbane sinds kort complete ‘buswegenstelsels' aangelegd, die los staan van al het andere verkeer. Omdat we vlakbij de bushalte wonen is, zijn we binnen 15 minuten op de universiteit of in het centrum. Het is wel een aanrader om van te voren te checken wanneer de laatste bus terug gaat. Ik sta echter niet bekend als een bekwaamd planner en dat heeft als gevolg gehad dat ik al twee keer de laatste bus gemist heb. Omdat ik te gierig ben om een taxi te nemen, besloot ik in beide gevallen maar als een dwaas door de stad te gaan rennen, hopeloos op zoek naar ons ‘stulpje'. Omdat ik de puzzelstukjes van Brisbane nog niet helemaal op de juiste plaats in mijn hoofd had, leverde dat ook nog flink wat extra kilometers op en het was al niet bepaald bij de deur. Ik kreeg zelfs de kreet 'Run Forrest, Run!' naar mijn hoofd. Maar of ik daar nou blij mee moet zijn weet ik nog steeds niet...

Afgelopen weekend hebben we de Gold Coast bezocht om de behoefte aan adrenaline en waterpret te stillen. We hebben beslag weten te leggen op tickets waarmee je tot en met 30 juni onbeperkt de pretparken Dreamworld en Whitewaterworld kan bezoeken. Hoewel ik niet de indruk wil wekken dat alles hier beter is dan in Nederland en dat iedereen maar jaloers moet worden dat wij hier zitten, kunnen de Nederlanders qua pretparken toch nog wel wat leren van de Australiërs. Hoogtepunten waren ‘The Giant Drop' van 120 meter en een glijbaan waarbij je in een soort capsule moet gaan staan en dan veroordeeld bent tot wachten op het moment des oordeels dat ze de grond onder je vandaan trekken en je bijna 90 graden naar beneden valt/glijdt. We hebben nu een klein beetje een idee hoe Saddam Hoessein zich destijds heeft gevoeld. Voor herhaling vatbaar dus.

Die avond zijn we uit eten gegaan om onze pleegouders te bedanken voor de goede zorgen tijdens de eerste week. Het was een restaurant waar onbeperkt gegeten kon worden en daar wisten wij natuurlijk wel raad mee, als notoire eters. Echter, toen we 's avonds bij hen thuis aankwamen waren we wel benieuwd naar ons gewicht na al die weken in het duister tasten. Ik bleek nog altijd even fors gebouwd te zijn als ik al 10 jaar lang ben, maar Valentijn kreeg de schrik van zijn leven toen er wat kilo's bleken zijn aangekomen. Omdat hij dat onacceptabel voor zichzelf vindt, besloot hij abrupt om een streng dieet te gaan volgen. Tot nu toe toont hij sterke discipline en eet hij per dag zo'n 1000kcal minder dan normaal (2200kcal in plaats van 3200kcal). Buikpijn van de honger is echter het gevolg en de vraag is maar hoe lang hij de strijd tegen zijn lichaam nog in zijn voordeel kan beslechten. Wordt vervolgd...

(De volgende update zal worden verzorgd door gastredacteur Valentijn van Riel. Hij beschrijft hierin zijn belevenissen tijdens weekendjes Moreton Island en Sydney en zijn belevenissen bij het hockey. In tegenstelling tot de voorspelling van een aantal mensen is hij namelijk, al sinds een dag na de laatste blogupdate, fanatiek aan het hockeyen!)