Vrijdag stond voor mij in het teken van de 3000 meter baanwedstrijd die al wekenlang met rood in mijn agenda stond aangestipt. Zoals jullie weten uit vorige blogverhalen zou, na harde onderhandelingen, een tijd van onder de 9 minuten en 30 seconden me een ‘priority start' opleveren voor de halve marathon van Gold Coast (waar ik wil schitteren). Voorafgaand aan de race had ik al iemand gesproken die bleek te gaan ‘hazen' voor een deelnemende semi-professionele atlete. Deze Australisch kampioene wilde graag een tijd van 9'20 lopen en had daarvoor de beste man bereid gevonden om het ideale tempo te lopen. Ik deelde hem mee dat ik ook van zijn diensten gebruik zou maken, of hij het nou wilde of niet.

De race waaraan ik deelnam, met deelnemers die geacht worden de 3000 meter af te raffelen in een tijd tussen de 9 en de 10 minuten, kende ongeveer 20 deelnemers. Na een wat onrustige start bleef ik in de buurt van ‘mijn' haas. Elke keer als er voor me een gaatje viel, omdat iemand het tempo niet meer aankon, heb ik dit gedicht. Ik bevond me ongeveer in het midden van het veld en er had zich een groepje van drie lopers afgescheiden. De eerste twee kilometers verliepen volledig naar wens op het schema van 9'20. Daarna kreeg de vrouw het echter moeilijk en probeerde de haas haar op te peppen: 'JUST ONE MORE KILOMETER TO GO, COME ON!'. Hoewel deze kreet niet voor mij was bestemd, heb ik de boodschap ter harte genomen. Ik ben gaan versnellen en ik heb het gat naar de eerste drie lopers gedicht. Ik schrok er zelf een beetje van dat ik ineens meedeed voor de zege. Ik was blijkbaar niet de enige, want de stadionspeaker riep enthousiast om: 'Where did the guy in the red shirt come from? It's Tim Tina, a long distance road runner!' Ondanks dat hij mijn achternaam verbasterde, gaf het toch een extra stimulans.

Bij het ingaan van de laatste ronde besloot mijn trainingsmaatje, die ook in de kopgroep zat, te versnellen. Ik ging er achteraan en liet de andere twee lopers achter. Ondanks dat ik er alles uitperstte, lukte het me niet om hem te achterhalen en wist ik 150 meter voor de finish al dat ik niet zou gaan winnen. Bij het passeren van de finishlijn was een blik op de klok echter voldoende om met een euforisch gevoel de race te beëindigen. Ik zag de tijd namelijk verspringen naar 9 minuten en 11 seconden, wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van 19.5km/h! Later bleek dat ik de laatste kilometer in 2 minuten en 56 seconden had afgelegd. Ik had niet durven hopen op zo'n tijd! Mijn priority start is binnen en misschien nog wel belangrijker....mijn coach was tevreden. Valentijn heeft de race opgenomen met zijn camera en binnenkort is de video hiervan te bekijken op deze site, met daarbij scherpe analyses van de heer van Riel.

Zaterdag hadden we overdag een niet al te druk programma gepland vanwege alle sportieve activiteiten. Valentijn had die avond wel een hockeyfeest dat als thema ‘toys' had. Net als in Nederland staan in Australië de hockeyers bekend om hun feesten (dit feest werd zelfs de avond voor de wedstrijd georganiseerd). Valentijn wilde niet als eenheidsworst de avond doorbrengen en we hebben een kostuumwinkel bezocht om een onderscheidend pak te zoeken. Je kon het zo gek niet bedenken of er waren kostuums van te vinden. Na het passen van Bert- en Shrekkostuums kwam uiteindelijk het Tweetykostuum als glorieuze winnaar uit de strijd. Iedereen is natuurlijk benieuwd hoe dat eruit zag en we houden jullie nog even spanning. Bij de kassa was het wel even schrikken geblazen. $68 voor het huren van het pak: KA-CHING! Valentijn wilde nog bijna een doodnormaal Bruintje de Beer pak nemen voor $16 minder maar ik heb hem ervan overtuigd dat het gele gevaarte het geld meer dan waard zou zijn. Dat bleek ook zo te zijn, want hij heeft louter positieve reacties gehad op zijn verschijning. Goed, er wordt dan wel raar opgekeken als je als Tweety een broodje shoarma bestelt, maar alla. Tevens is Valentijn tot de conclusie gekomen dat de lever van kanariepietjes zo ook zijn grenzen heeft (met betrekking tot de verwerking van alcoholische versnaperingen).

Zondagmorgen ging mijn wekker al om 6:15. Akelig vroeg, maar het maakte veel goed dat ik tijdens mijn ontbijt nog mooi het laatste kwartiertje mee heb kunnen pakken van de Champions League finale. Ik was zo vroeg opgestaan omdat er een 10km wedstrijd op het programma stond. Ik had me een maand geleden ingeschreven als een soort van vangnet in het geval ik zou falen op de 3000 meter. Hoewel dit niet is gebeurd, voelde ik me redelijk fit en besloot ik om mee te doen. Ik was vooraf een beetje bezorgd over de insteek van deze wedstrijd. Ik las namelijk op de website dat zelfs honden waren toegestaan..hoe bestaat het?! 'Maar er zullen toch geen mensen serieus mee gaan doen met een looprace met een hond?' Nou, toen ik aan kwam lopen bij de atletiekbaan wist ik al hoe laat het was. Het leek potverdikkie wel een dierenasiel.

Bij de start moesten we eerst twee rondjes over de atletiekbaan lopen. Toen ik aan mijn tweede rondje begon de ellende al. Ik werd volledig geblokkeerd door een hond die nog met het eerste rondje bezig was. Even schoot het door mijn hoofd om die joekel een schop onder zijn kont te geven waar Ma Flodder jaloers op zou zijn geweest, maar net op tijd bereikte het stoom dat uit mijn oren kwam het baasje en deze trok alert de hond naar zich toe. Ondanks deze kwinkslag was het verder goed opgezet en waren er behoorlijk wat deelnemers. De eerste ronde van 5 km verliep verder rustig in een groepje van vier lopers, waarvan er twee afvielen na 2 km. De tweede ronde besloot ik te versnellen en mijn kompaan bleek niet te kunnen volgen. Uiteindelijk kwam ik na ruim 35 minuten als eerste over de finish met een minuut voorsprong op de nummer 2! Geen persoonlijk record maar ik mag tevreden zijn over deze tijd, vooral omdat ik nog niet helemaal hersteld was van de 3000 meter. Bovendien is het mijn eerste internationale overwinning! De liefhebbers kunnen op de link klikken voor de volledige uitslag, met mij als representant van de staat Queensland (overigens zijn de honden niet in het klassement opgenomen): http://www.rotaryfunrun.com.au/results-ten-km-2010.php

Na de ontvangst van een goodie bag met daarin bidons, fruit en een fles sportdrank begon het lange wachen op de prijsuitreiking. Wat zou ik krijgen? Een envelope met flappen van 100 dollar? Na een eindeloze ceremonie met de gekste categorieen zoals de ‘kleinste hond' en ‘oudste deelnemer' was het mijn beurt. Uit de handen van van de voorzitster van de Brisbane City Council kreeg ik een trofee en daarnaast een pakket in mijn handen geduwd. Na even poseren voor de foto was het zaak zo snel mogelijk een rustig plekje op te zoeken om dit pakket open te scheuren en de prijzen in mijn armen te sluiten. Tijdens het uitpakken kwam al snel het aroma van koffie me tegemoet. Ik heb nooit koffie gedronken en zal dat waarschijnlijk ook nooit gaan doen, dus misschien dat ik iemand anders blij kan maken met twee kilo hoogwaardige koffiebonen. De volgende prijs die ik kon identificeren was een soort map met daarin een kladblok en een rekenmachine. De rekenmachine met zonnecellenbleek zelfs in de brandende zon niet te werken, maar Valentijn probeerde me te troosten door te zeggen dat ik veel indruk zou maken als ik met die map aan zou komen in een bespreking met onze begeleider. Daarnaast vond ik een uitgave van de Australische Runner's World, met daarbij de mededeling dat ik een jaarabonnement had gewonnen. Een mooie prijs dus, ware het niet dat het magazine slechts tweemaandelijks uitkomt en ik dus waarschijnlijk alleen het volgende nummer nog zal meekrijgen. Ik probeerde mijn prijzen nog te ruilen met de winnares in de categorie ‘meisjes tot 10 jaar', die een trip naar de Australian Zoo had gewonnen, maar kreeg nul op het rekest.

Na wat rusten ben ik zondagmiddag richting de voetbalvelden getrokken voor de wekelijkse portie voetbal. Elke zondagmiddag worden er op de velden van de universiteit partijtjes gespeeld die je terugbrengen naar de onbevangenheid van je kinderjaren. Het is allemaal heel spontaan. Uit alle hoeken en gaten komen mensen aanlopen en iedereen is welkom om mee te doen. Op deze manier ontstaan de meest internationale en kleurrijke wedstrijden die je je maar voor kan stellen. Zo stond deze week de klassieker Vietnam versus The Rest of the World op het programma. Ons team bestond naast mij als Nederlander uit Duitsers, Australiërs, Fransen, Zimbabwanen en een Koreaan. Het hechte collectief Vietnamese spelers werd uiteindelijk door degelijke combinatiespel verslagen.

In de tussentijd was Valentijn opgestaan om zijn kater te verwerken. De oplossing? De alcohol uitzweten. Dus met t-shirts, truien en een lange broek als een gek een heuvel op gaan rennen. Aangekomen op de hockeyvelden kreeg hij nog wat positieve reacties op het Tweety-avontuur van de vorige avond. Valentijn startte deze wedstrijd als rechtshalf. Helaas kwam zijn team van de University of Queensland (UQ) met 1-0 achter tegen ‘North'. Voor rust werd echter al de gelijkmaker gescoord. Na de thee was de taak van Valentijn om als de centrale middenvelder het spel te verdelen. De druk op zijn rol werd nog groter toen zijn team weer een tegentreffer te verwerken kreeg. Hij bleek echter goed met deze druk om te kunnen gaan want hij wist de gelijkmaker op zijn naam te schrijven! En dit met een houten stick van $40 en een Tweetykater van $68! Hij zorgde er hiermee hoogstpersoonlijk voor dat niet verloren werd en maakte hiermee zijn transfergeld al meer dan goed. Na afloop hebben ze hem een contractverlenging aangeboden maar dit verzoek heeft hij nog in overweging.

Een weekend met internationale sportsuccessen dus! Dit moest uiteraard gevierd worden en wel met een koninklijke maaltijd op de zondagavond. Gedurende het weekend zijn we bezig geweest met het reproduceren van de Hollandse kroket. Na een diepgaande analyse aangaande de oorzaak van onze ondraaglijke heimwee kwamen we namelijk tot de conclusie dat dit vooral wordt veroorzaakt door het gemis aan kroketten. Via een recept op internet en een zoektocht door de supermarkten is het ons uiteindelijk gelukt om, met behulp van een ambachtelijke frietpan, voedingsmiddelen te maken die de gemiddelde Nederlander ook echt zou herkennen als kroketten! Sterker nog, ze smaakten zelfs naar kroketten. Goed, het kan nog geoptimaliseerd worden want het vleesgehalte is wel erg hoog, maar voor ons waren het de lekkerste kroketten die we ooit hebben gegeten. De kans is groot dat ze volgende week weer op het menu staan. Valentijn heeft zelfs een plan uitgedacht waarmee we middels een ingenieus tijdschema dagelijks meer dan 10 kroketten kunnen produceren. Dieettechnisch gezien was het daarentegen een zwarte avond: uiteindelijk hebben we per persoon 4 kroketten, 500 gram friet, een berg sla, een ei en klodders saus op.

PS. We hebben weer wat foto's geupload.