WK voetbal leeft wèl in Australië
De Gold Coast marathon mag dan wel een vervlogen droom zijn maar de voetbalmarathon van afgelopen zaterdag nemen ze ons niet meer af. Net op tijd voor het volkslied arriveerden we vlak voor 21:30 in een kroeg met meer dan 100 Nederlanders. Met behulp van de nodige googleskills waren we bij de organisatie ‘Dutch Brisbane' terecht gekomen. Deze mensen organiseren speciaal voor Nederlanders die in Brisbane verblijven allerlei activiteiten. Wisten we niet eens. Vinden we dat jammer? Nou, dat valt wel mee. We hebben de rest van ons leven nog kansen genoeg om Nederlandse mensen te ontmoeten. Tussen de Nederlanders maakt het kijken naar het Nederlands elftal echter wel een stuk leuker.
Na een abominabele eerste helft waagden we ons aan de twee typische Hollandse snacks die werden aangeboden: frikandellen en kroketten. De kroketten waren natuurlijk lang niet zo lekker als onze eigengemaakte jongens. En wat zijn frikandellen zonder frikandelkruiden? Banale gehaktstaven! Niet voor herhaling vatbaar dus. Nadat de Japanse keeper ons de zege had bezorgd, was het tijd om ons in het gehos te mengen.
Na vijf minuten moesten we echter alweer door naar onze volgende afspraak. Zoals Bruce Wayne naar Batman muteert, muteerden wij van Valentijn van Riel en Tim Tinus naar Valentine ven Riel and Tim Tynus . Uiteindelijk vonden we in het casino een geschikte bar met de sfeer waarnaar we op zoek waren. Een van mijn dromen werd werkelijkheid, namelijk bijdragen aan het spreekkoor: 'AUSSIE-AUSSIE-AUSSIE.......OI-OI-OI'. Toen Australië de 1-0 scoorde, werd pas echt duidelijk hoe erg het WK hier leeft. We werden werkelijk weggeblazen door een orkaan van geluid. Ingeburgerd als we zijn hadden we hier ook een aanzienlijk aandeel in.
Dankzij een scheidsrechterlijke dwaling (hij kon zijn arm toch niet ter plekke amputeren?) is het bij één echte orkaan gebleven die avond. En helaas ook wat betreft de rest van het WK, ondanks de winst van gisteren tegen de Serven. Als je afhankelijk bent van verlies van Zee Germans....dan kan je net zo goed voor de laatste wedstrijd je koffers al pakken.
The Dream Is Over
Vanaf mijn aankomst hier in Australië heb ik erg uitgekeken naar het lopen van de halve marathon van Gold Coast. Hoewel het voor sommige mensen moeilijk te begrijpen is, zou dat voor mij een van de hoogtepunten worden van het verblijf hier. Ik ben nou eenmaal sporter in hart en nieren en de kans om een aansprekende halve marathon als die van Gold Coast te lopen krijg ik niet jaarlijks. Omdat ik ook nog eens heel hard wilde lopen, heb ik 6 weken lang keihard getraind om in de vorm van mijn leven te komen.
In die vorm was ik inmiddels beland toen ik drie weken geleden een 15km wedstrijd liep, frappant genoeg ook in de Gold Coast. Bij het inlopen voelde het niet helemaal super maar ik dacht dat het weer een van die pijntjes was die je er wel uitloopt. Ik liep de eerste 10 km enigszins op reserve en heb de laatste 5 km versneld omdat ik nog veel energie over had. Dit resulteerde in een tijd van 52'00.
Zo'n tijd heb je echter weinig aan als je na afloop van de race amper nog kan lopen...Mijn rechterbeen deed pijn en dan met name mijn achillespees. Ik besloot de eerstvolgende training op dinsdag te skippen (zelfs dat vond ik al erg) en hoopte dat het snel over zou gaan. Het ging voorspoedig en daarom had ik goede hoop dat ik de week erna weer zou kunnen trainen. De training van donderdag kwam echter te vroeg. Die zaterdag probeerde ik met goede hoop weer een stukje te joggen. Nou, na 200 meter had ik het wel gezien. Nog een week rusten dan maar. Hoewel ik daarna voor het eerst geheel vrijuit kon wandelen, lukte hardlopen nog steeds niet. Ik besloot naar mijn coach te stappen en die heeft een afspraak gemaakt met een sportarts.
Die afspraak was gisteren. De dokter onderzocht heel mijn lichaam en kwam tot de conclusie dat er met mijn basis weinig mis is. Zelfs mijn ruggewervel is nog recht. Bij het onderzoeken van mijn rechterbeen viel hem op dat de rechterachillespees wat dikker was dan de linker. Dat duidt op een achillespeesontsteking. Met alleen rusten kan zo'n blessure maanden duren maar fysiotherapie kan het proces flink versnellen. Dat ga ik dan ook doen. De halve marathon van Gold Coast, over 11 dagen, komt echter te vroeg...
Gedurende de afgelopen weken is langzaam alle hoop uit me verdwenen dat ik het nog zou redden. Voordeel daarvan is dat de definitieve klap minder hard aankomt, maar het blijft natuurlijk zwaar klote dat ik deze ervaring zal moeten missen. Minstens even erg vind ik dat ik niet meer kan trainen. Ik vond het een erg mooie ervaring om tussen de toptalenten (en bovendien leuke mensen) te trainen onder een topcoach en ik genoot van elke training.
Het zou zonde zijn om hier depressief te gaan zitten wezen. Dat heb ik ook zeker niet gedaan en zal ik ook niet gaan doen. Het maakt deze periode wel minder mooi dan het had kunnen zijn. Zonde.
Herstart
Ik hoop dat iedereen zich inmiddels door het vorige verhaal heeft geworsteld. Het mooie van een dergelijke abstracte vorm van communicatie is dat iedereen het weer anders opvat. Na de nodige dreigmailtjes heb ik besloten om toch nadere uitleg te geven. Wie dacht dat de writer's block van de afgelopen maand veroorzaakt werd door een gebrek aan vertelstof heeft het mis. Al was dat het geval geweest, dan had ik nog altijd van een mug een olifant kunnen maken. Nee, het zat hem ergens anders in. Ik voelde dat het nieuwe er wel vanaf was, voor zowel de schrijvers als de lezers. Natuurlijk, de verhalen waren elke keer anders, maar het patroon aantal weken leven-flinke lap tekstmoest naar mijn idee een keer doorbroken worden.
Tijd voor ietsanders dus. Iets origineels. Iets onconventioneels. Vanaf vandaag: elke dag nieuws uit Australië! Zeg je abonnement op de krant maar op, want vanafheden zal elke ochtend een blogupdate in je mailbox te vinden zijn. Zie het maar als een dagelijkse column die je leest onder het genot van een kopje thee en een bammetje. Waar de blog de afgelopen maand schitterde door afwezigheid,zal jeer nu tot vervelens toe mee doodgegooid worden. Of je het nou wil of niet. Want vergeet niet dat je gewoon weer aangemeld wordt voor de mailinglist als je je afmeldt. Dat beleid blijft staan.
Tot morgen.
Sport, Sport, Sport en...Kroketten
Vrijdag stond voor mij in het teken van de 3000 meter baanwedstrijd die al wekenlang met rood in mijn agenda stond aangestipt. Zoals jullie weten uit vorige blogverhalen zou, na harde onderhandelingen, een tijd van onder de 9 minuten en 30 seconden me een ‘priority start' opleveren voor de halve marathon van Gold Coast (waar ik wil schitteren). Voorafgaand aan de race had ik al iemand gesproken die bleek te gaan ‘hazen' voor een deelnemende semi-professionele atlete. Deze Australisch kampioene wilde graag een tijd van 9'20 lopen en had daarvoor de beste man bereid gevonden om het ideale tempo te lopen. Ik deelde hem mee dat ik ook van zijn diensten gebruik zou maken, of hij het nou wilde of niet.
De race waaraan ik deelnam, met deelnemers die geacht worden de 3000 meter af te raffelen in een tijd tussen de 9 en de 10 minuten, kende ongeveer 20 deelnemers. Na een wat onrustige start bleef ik in de buurt van ‘mijn' haas. Elke keer als er voor me een gaatje viel, omdat iemand het tempo niet meer aankon, heb ik dit gedicht. Ik bevond me ongeveer in het midden van het veld en er had zich een groepje van drie lopers afgescheiden. De eerste twee kilometers verliepen volledig naar wens op het schema van 9'20. Daarna kreeg de vrouw het echter moeilijk en probeerde de haas haar op te peppen: 'JUST ONE MORE KILOMETER TO GO, COME ON!'. Hoewel deze kreet niet voor mij was bestemd, heb ik de boodschap ter harte genomen. Ik ben gaan versnellen en ik heb het gat naar de eerste drie lopers gedicht. Ik schrok er zelf een beetje van dat ik ineens meedeed voor de zege. Ik was blijkbaar niet de enige, want de stadionspeaker riep enthousiast om: 'Where did the guy in the red shirt come from? It's Tim Tina, a long distance road runner!' Ondanks dat hij mijn achternaam verbasterde, gaf het toch een extra stimulans.
Bij het ingaan van de laatste ronde besloot mijn trainingsmaatje, die ook in de kopgroep zat, te versnellen. Ik ging er achteraan en liet de andere twee lopers achter. Ondanks dat ik er alles uitperstte, lukte het me niet om hem te achterhalen en wist ik 150 meter voor de finish al dat ik niet zou gaan winnen. Bij het passeren van de finishlijn was een blik op de klok echter voldoende om met een euforisch gevoel de race te beëindigen. Ik zag de tijd namelijk verspringen naar 9 minuten en 11 seconden, wat neerkomt op een gemiddelde snelheid van 19.5km/h! Later bleek dat ik de laatste kilometer in 2 minuten en 56 seconden had afgelegd. Ik had niet durven hopen op zo'n tijd! Mijn priority start is binnen en misschien nog wel belangrijker....mijn coach was tevreden. Valentijn heeft de race opgenomen met zijn camera en binnenkort is de video hiervan te bekijken op deze site, met daarbij scherpe analyses van de heer van Riel.
Zaterdag hadden we overdag een niet al te druk programma gepland vanwege alle sportieve activiteiten. Valentijn had die avond wel een hockeyfeest dat als thema ‘toys' had. Net als in Nederland staan in Australië de hockeyers bekend om hun feesten (dit feest werd zelfs de avond voor de wedstrijd georganiseerd). Valentijn wilde niet als eenheidsworst de avond doorbrengen en we hebben een kostuumwinkel bezocht om een onderscheidend pak te zoeken. Je kon het zo gek niet bedenken of er waren kostuums van te vinden. Na het passen van Bert- en Shrekkostuums kwam uiteindelijk het Tweetykostuum als glorieuze winnaar uit de strijd. Iedereen is natuurlijk benieuwd hoe dat eruit zag en we houden jullie nog even spanning. Bij de kassa was het wel even schrikken geblazen. $68 voor het huren van het pak: KA-CHING! Valentijn wilde nog bijna een doodnormaal Bruintje de Beer pak nemen voor $16 minder maar ik heb hem ervan overtuigd dat het gele gevaarte het geld meer dan waard zou zijn. Dat bleek ook zo te zijn, want hij heeft louter positieve reacties gehad op zijn verschijning. Goed, er wordt dan wel raar opgekeken als je als Tweety een broodje shoarma bestelt, maar alla. Tevens is Valentijn tot de conclusie gekomen dat de lever van kanariepietjes zo ook zijn grenzen heeft (met betrekking tot de verwerking van alcoholische versnaperingen).
Zondagmorgen ging mijn wekker al om 6:15. Akelig vroeg, maar het maakte veel goed dat ik tijdens mijn ontbijt nog mooi het laatste kwartiertje mee heb kunnen pakken van de Champions League finale.
Ik was zo vroeg opgestaan omdat er een 10km wedstrijd op het programma stond. Ik had me een maand geleden ingeschreven als een soort van vangnet in het geval ik zou falen op de 3000 meter. Hoewel
dit niet is gebeurd, voelde ik me redelijk fit en besloot ik om mee te doen. Ik was vooraf een beetje bezorgd over de insteek van deze wedstrijd. Ik las namelijk op de website dat zelfs honden
waren toegestaan..hoe bestaat het?! 'Maar er zullen toch geen mensen serieus mee gaan doen met een looprace met een hond?' Nou, toen ik aan kwam lopen bij de atletiekbaan wist ik al hoe laat het
was. Het leek potverdikkie wel een dierenasiel.
Bij de start moesten we eerst twee rondjes over de atletiekbaan lopen. Toen ik aan mijn tweede rondje begon de ellende al. Ik werd volledig geblokkeerd door een hond die nog met het eerste rondje
bezig was. Even schoot het door mijn hoofd om die joekel een schop onder zijn kont te geven waar Ma Flodder jaloers op zou zijn geweest, maar net op tijd bereikte het stoom dat uit mijn oren kwam
het baasje en deze trok alert de hond naar zich toe. Ondanks deze kwinkslag was het verder goed opgezet en waren er behoorlijk wat deelnemers. De eerste ronde van 5 km verliep verder rustig in een
groepje van vier lopers, waarvan er twee afvielen na 2 km. De tweede ronde besloot ik te versnellen en mijn kompaan bleek niet te kunnen volgen. Uiteindelijk kwam ik na ruim 35 minuten als eerste
over de finish met een minuut voorsprong op de nummer 2! Geen persoonlijk record maar ik mag tevreden zijn over deze tijd, vooral omdat ik nog niet helemaal hersteld was van de 3000 meter.
Bovendien is het mijn eerste internationale overwinning! De liefhebbers kunnen op de link klikken voor de volledige uitslag, met mij als representant van de staat Queensland (overigens zijn de
honden niet in het klassement opgenomen): http://www.rotaryfunrun.com.au/results-ten-km-2010.php
Na de ontvangst van een goodie bag met daarin bidons, fruit en een fles sportdrank begon het lange wachen op de prijsuitreiking. Wat zou ik krijgen? Een envelope met flappen van 100 dollar? Na een eindeloze ceremonie met de gekste categorieen zoals de ‘kleinste hond' en ‘oudste deelnemer' was het mijn beurt. Uit de handen van van de voorzitster van de Brisbane City Council kreeg ik een trofee en daarnaast een pakket in mijn handen geduwd. Na even poseren voor de foto was het zaak zo snel mogelijk een rustig plekje op te zoeken om dit pakket open te scheuren en de prijzen in mijn armen te sluiten. Tijdens het uitpakken kwam al snel het aroma van koffie me tegemoet. Ik heb nooit koffie gedronken en zal dat waarschijnlijk ook nooit gaan doen, dus misschien dat ik iemand anders blij kan maken met twee kilo hoogwaardige koffiebonen. De volgende prijs die ik kon identificeren was een soort map met daarin een kladblok en een rekenmachine. De rekenmachine met zonnecellenbleek zelfs in de brandende zon niet te werken, maar Valentijn probeerde me te troosten door te zeggen dat ik veel indruk zou maken als ik met die map aan zou komen in een bespreking met onze begeleider. Daarnaast vond ik een uitgave van de Australische Runner's World, met daarbij de mededeling dat ik een jaarabonnement had gewonnen. Een mooie prijs dus, ware het niet dat het magazine slechts tweemaandelijks uitkomt en ik dus waarschijnlijk alleen het volgende nummer nog zal meekrijgen. Ik probeerde mijn prijzen nog te ruilen met de winnares in de categorie ‘meisjes tot 10 jaar', die een trip naar de Australian Zoo had gewonnen, maar kreeg nul op het rekest.
Na wat rusten ben ik zondagmiddag richting de voetbalvelden getrokken voor de wekelijkse portie voetbal. Elke zondagmiddag worden er op de velden van de universiteit partijtjes gespeeld die je terugbrengen naar de onbevangenheid van je kinderjaren. Het is allemaal heel spontaan. Uit alle hoeken en gaten komen mensen aanlopen en iedereen is welkom om mee te doen. Op deze manier ontstaan de meest internationale en kleurrijke wedstrijden die je je maar voor kan stellen. Zo stond deze week de klassieker Vietnam versus The Rest of the World op het programma. Ons team bestond naast mij als Nederlander uit Duitsers, Australiërs, Fransen, Zimbabwanen en een Koreaan. Het hechte collectief Vietnamese spelers werd uiteindelijk door degelijke combinatiespel verslagen.
In de tussentijd was Valentijn opgestaan om zijn kater te verwerken. De oplossing? De alcohol uitzweten. Dus met t-shirts, truien en een lange broek als een gek een heuvel op gaan rennen. Aangekomen op de hockeyvelden kreeg hij nog wat positieve reacties op het Tweety-avontuur van de vorige avond. Valentijn startte deze wedstrijd als rechtshalf. Helaas kwam zijn team van de University of Queensland (UQ) met 1-0 achter tegen ‘North'. Voor rust werd echter al de gelijkmaker gescoord. Na de thee was de taak van Valentijn om als de centrale middenvelder het spel te verdelen. De druk op zijn rol werd nog groter toen zijn team weer een tegentreffer te verwerken kreeg. Hij bleek echter goed met deze druk om te kunnen gaan want hij wist de gelijkmaker op zijn naam te schrijven! En dit met een houten stick van $40 en een Tweetykater van $68! Hij zorgde er hiermee hoogstpersoonlijk voor dat niet verloren werd en maakte hiermee zijn transfergeld al meer dan goed. Na afloop hebben ze hem een contractverlenging aangeboden maar dit verzoek heeft hij nog in overweging.
Een weekend met internationale sportsuccessen dus! Dit moest uiteraard gevierd worden en wel met een koninklijke maaltijd op de zondagavond. Gedurende het weekend zijn we bezig geweest met het reproduceren van de Hollandse kroket. Na een diepgaande analyse aangaande de oorzaak van onze ondraaglijke heimwee kwamen we namelijk tot de conclusie dat dit vooral wordt veroorzaakt door het gemis aan kroketten. Via een recept op internet en een zoektocht door de supermarkten is het ons uiteindelijk gelukt om, met behulp van een ambachtelijke frietpan, voedingsmiddelen te maken die de gemiddelde Nederlander ook echt zou herkennen als kroketten! Sterker nog, ze smaakten zelfs naar kroketten. Goed, het kan nog geoptimaliseerd worden want het vleesgehalte is wel erg hoog, maar voor ons waren het de lekkerste kroketten die we ooit hebben gegeten. De kans is groot dat ze volgende week weer op het menu staan. Valentijn heeft zelfs een plan uitgedacht waarmee we middels een ingenieus tijdschema dagelijks meer dan 10 kroketten kunnen produceren. Dieettechnisch gezien was het daarentegen een zwarte avond: uiteindelijk hebben we per persoon 4 kroketten, 500 gram friet, een berg sla, een ei en klodders saus op.
PS. We hebben weer wat foto's geupload.
Valentijn vertelt: Moreton Island, Sport en Sydney
Vrienden, familie en fans, ondanks dat jullie de hoogstandjes van Tim gewent zijn moet ik toch zelf een stuk schrijven over mijn belevenissen zonder Tim. Hierbij dus een stuk over mijn solo belevenissen: Moreton Island, Sport en Sydney.
Allereerst wil ik meedelen dat mijn hockeyteam thuis dit jaar alweer kampioen is geworden!
Zoals eerder geschreven was Tim actiever met het vinden van sportmogelijkheden. Ik daarentegen hing in die tijd wat achterover waarbij ik zo nu en dan wat eten naar binnen schoof met het schokkende gevolg dat ik op het randje van overgewicht zit (BMI is 25). Dus sporten staat nu ook bij mij op het programma: 2x in de week zwemmen en 2x in de week hockeyen. Bij de hockey heeft alles en iedereen een bijnaam (even wennen) de trainer is wombat, de homo is princess en de neger is blackie etc. Ik word Dutchy gemoend waar ik gezien de andere bijnamen wel tevreden mee mag zijn. Ik speel in de 3e en 4de divisie als topspits (geen idee waarom, nooit spits gespeeld) maar het schijnt dat ik er goed in ben.
Moreton Island
Zaterdag ochtend om 5.00 stond ik met mijn rugzakje te wachten op mijn vervoer naar Moreton Island. Via een robuste en verroeste xtra large jeep en een veerboot werden we (ik en 9 andere) getransporteerd naar Moreton Island. Onze reisgids was een vrouw (meer man) en zou ons het weekend vergezellen en onze tedere breintjes vol gieten met kennis over het eiland. De ik en 9 andere bestonden uit 3 engelse koppels met de gemiddelde leeftijd 33, er was 1 canadees van 30, 1 engelse arrogante b*tch van 21 en een duitse klaagmuur (wist niet dat ze die daar hadden) van 20 tot slot was er natuurlijk een frisse, fruitige en opgewekte ik.
Het avontuur begon bij het aanmeren op Moreton Island waar geen verharde weg te bekken was en we dus zo het strand op reden. Onze eerste activiteit was snorkelen dus trok ik mijn flippers aan, mijn snorkel masker over mijn hoofd en ging onze groep er op uit. De omgeving waren gezonken scheepswrakken waar de visjes, haaien en octopussen rond zwommen.
Na het snorkelen stond sandboarden op het programma. Met de jeep scheurde we over het eiland tussen de bomen en rotsen door. In 'the dessert' (zelfde als de loonse duinen) aangekomen zagen we een enorme zandheuvel opdoemen waar we vanaf gingen sandboarden. Het sandboarden was moeilijker en zeker vermoeiender dan gedacht doordat er helaas nog niet geinversteerd was in een stoeltjeslift.
Na het sandboarden was het verassend genoeg al laat in de middag en reden we naar ons tenten kamp om te gaan bqq'en. Met het bqq'en werd natuurlijk ieders beste vriend erbij gehaald (bier) wat er toe leiden dat de eerste persoon om 8 uur werd afgevoerd naar zijn tent. Na een aantal bierspellen later (niks vergeleken met thuis) dook ik mijn nest in rond 12 uur.
De volgende morgen stond surfen op het programma. Nadat de surfplank mij binnen een uur schrale tepels had bezorgd wist ik dat het surfers leven aan mij voorbij zou gaan. In de middag gingen we naar een vuurtoren en keken we uit over een broedgebied van de tijgerhaai en zagen we schildpadden. Na een uitstekend verhaal van de gids kregen we de gelegenheid om in het meer, blue lagoon in het water te springen. Terwijl ik op mijn gemakje lag te dobberen stopte er een stretched hummer voor mijn neus. De deur ging open en daar kwamen vieze harige mannen uit gevolgd door de 4 mooiste geplastische chirurgde vrouwen die ik ooit heb gezien. Gelukkig! Wat anders dan de natuur, want dit was toch een kunstmatig stukje vakwerk
Na dat taffereel gade geslagen te hebben gingen we verder om de hoogste zandduin ter wereld te beklimmen (tevens het hoogste punt van het eiland) en daar van het uitzicht te genieten! Daarna op naar huis via de zelfde weg als dat we gekomen waren.
Sydney
Na een lange vrijdag hard zwoegen op de universiteit ging ik rechtstreeks naar het vliegveld om mijn reis te beginnen. Het was een nationale vlucht en ik moet zeggen relaxt! Je mag vloeistoffen meenemen en gassen (deo). Daarnaast hoef je nergens je paspoort te trekken want als ze vragen are you Valentijn van Riel? Volstaat een simpele yes om door te lopen. Nadat ik aangekomen was in mijn hostel heb ik mij geinstalleerd op een kamer met nog 7 andere gasten. De volgende morgen op een Aboriginal walkabout in de blue mountains.
Onze gids (een aboriginal) was een nogal wazig persoon die er uit zag alsof hij stoned was. Om één te worden met de natuur moest ik van hem anders gaan lopen me inwrijven met bladeren en zelfs bladeren in mijn neus stoppen om de natuur beter te kunnen ruiken en voelen. Na dit te hebben gedaan gingen we naar een heilige plek van de aboriginals waar een verhaal in de rosten was geschreven. Hierbij ging het onder andere over de rainbow serpent, darug, dreaming time, daramulan, totem symbols en andere woorden waarvan je denkt jaaaa natuurlijk! Gedurende de dag zagen we mooie dingen van de natuur en leerde we veel over de natuur en de gewoontes en rituelen van de aboriginals. Op het einde van de dag kreeg ik een soort diploma en een eind ceremonie! ik had mijn eigen aboriginal walkabout voltooid.
De aboriginal walkabout had de hele dag in beslag genomen en uitgeput ging ik vroeg naar bed om de volgende dag de stad is grondig te bestuderen. Als eerst stond natuurlijk the opera house op het programma. Het kwam erop neer dat ik mijn hele zonadg heb ik rond geskuierd en ben ik met de bus en boot langs alle high-lights van sydney geweest. Ook tot mijn eigen verbazing heb ik nog een korte mis in de kerk gevolgd aangezien die precies bezig was toen ik binnekwam. Na alweer een lange dag vind ik zelf dat ik mag zeggen dat ik een aardige indruk heb van Sydney en dat het een echte aanrader is!
Moreton Island, Sydney: been there, done that!
Carry That Weight
Wij zijn inmiddels bij de kern van onze stageopdracht aanbeland en daarom durven wij het eindelijk aan om jullie wat meer duidelijkheid van zaken te geven. Hoewel het voor veel mensen misschien niet zo interessant zal zijn als brekend nieuws betreffende de belevenissen van onze huisgenoten, is het toch de bezigheid waar wij het meeste tijd aan kwijt (zouden moeten) zijn. Vandaar dat hieronder wat ruimte is vrijgemaakt voor de wat serieuzere kant van dit verblijf in Australië.
Aanvankelijk was de bedoeling dat Valentijn en ik een geheel andere opdracht zouden krijgen die ons allebei ongeveer 15 weken zou kosten. Het was gelijk al duidelijk dat de opdracht van Valentijn minder omvangrijk was maar hij heeft de afgelopen weken zo hard gewerkt dat hij inmiddels al klaar is met de bepaling van vrije suikers in zoete aardappelen. Elke dag voor dag en dauw opstaan en na zonsondergang pas thuiskomen heeft zijn vruchten afgeworpen. Dit terwijl ik het rustig aan deed met werkweken van om en nabij de 30 uur. Dit hield in dat ik pas mijn nest uit kwam als Valentijn weg was en 's middags ook nog eerder het gebouw verliet. Tsja, als Valentijn alle apparatuur én onze begeleider bezet houdt, wat moet ik dan doen? Zelfs internetten kan maar met mate omdat we slechts 1GB download per maand tot onze beschikking hebben. Dan denk je wel even drie keer goed na voordat je een pagina bezoekt.
Om Valentijn toch bezig te houden heeft onze begeleider besloten hem te laten instromen in mijn project. Dat houdt in dat we nu samen de verteerbaarheid van zetmeel in ‘cowpea' gaan onderzoeken. 'Wat is cowpea?', zullen veel mensen zich afvragen. Het zijn in Latijns-Amerika, Afrika en Azië populaire bonen die ook wel bekend staan onder de naam ‘black eyed beans', die ook wel bekend staan onder de naam ‘black eyed peas'. En wie kent de Black Eyed Peas nou niet? Dat bedoel ik maar! Hoe goed de Black Eyed Peas te verteren zijn, hangt natuurlijk voor een groot deel af van je muzieksmaak maar deze variabele nemen we mee tijdens het schrijven van onze conclusies en aanbevelingen. Omdat we zoveel moeten onderzoeken aan de cowpea, heeft onze begeleider verschillende onderzoeken tussen ons verdeeld. Hierbij moet je denken aan onderzoeken zoals de bepaling van het vochtgehalte en de deeltjesgrootte. Veel laboratoriumwerk dus en we zullen op dat gebied de broodnodige ervaring opdoen. Drie jaar geleden begonnen we als twee onhandige klungels aan de opleiding voedingsmiddelentechnologie. Twee linkerhanden, je kent het wel. Door de vele practica tijdens onze studie hebben we ons spectaculair verbeterd op dat gebied. Echter, tijdens het werk hier komt onze ware aard nog steeds af en toe naar boven (bijvoorbeeld bij het morsend overgieten van peperdure enzymen van het ene potje naar het andere), tot ergernis van onze begeleider.
In en rondom ons huis hebben er ook wat ontwikkelingen plaatsgevonden. We wisten niet wat we zagen toen afgelopen weekend de lamstraal langer dan een uur niet op de bank was te vinden. Toen hij thuiskwam begon hij bovendien driftig groenten te snijden voor het avondeten. Zeer verontrustende ontwikkelingen dus, met een surrealistisch tintje eraan. We vermoeden dat hier sprake is van een look-a-like om ons op het verkeerde been te zetten.
Ik ben al een aantal weken fanatiek in training met als belangrijkste doel om mijn persoonlijk record te verbeteren tijdens de halve marathon van Gold Coast. Om dit te bewerkstelligen zou het al een stuk schelen als ik vooraan kan aansluiten bij de start, in plaats van de conventionele (en wat socialere) methode van achteraan aansluiten. Hiervoor heb je echter een persoonlijke record nodig van onder de 1h15m. Dit red ik op een half minuutje na niet. Hier legde ik me echter niet zomaar bij neer en daarom besloot ik een slijmmail te sturen met daarin een slap lulverhaal waarin ik verklaar dat ik beter dan ooit in vorm ben en zéker onder de 1h15m ga lopen (kortom: een hoop bluf). En het (volledig irrelevante) feit dat ik ‘overseas experience' heb doet het ook altijd goed. Dit staaltje slijmerij werd positief ontvangen en de huidige situatie is dat ik tijdens een 3000 meter baanrace, op 21 mei, onder de 9 minuten en 30 seconden moet lopen om mijn felbegeerde ‘priority start' te krijgen. Of dat gaat lukken? Place your bets.
Het openbaar vervoer hier is trouwens prima geregeld. Waar je in Nederland al blij moet zijn met een busbaan hier en daar, zijn in Brisbane sinds kort complete ‘buswegenstelsels' aangelegd, die los staan van al het andere verkeer. Omdat we vlakbij de bushalte wonen is, zijn we binnen 15 minuten op de universiteit of in het centrum. Het is wel een aanrader om van te voren te checken wanneer de laatste bus terug gaat. Ik sta echter niet bekend als een bekwaamd planner en dat heeft als gevolg gehad dat ik al twee keer de laatste bus gemist heb. Omdat ik te gierig ben om een taxi te nemen, besloot ik in beide gevallen maar als een dwaas door de stad te gaan rennen, hopeloos op zoek naar ons ‘stulpje'. Omdat ik de puzzelstukjes van Brisbane nog niet helemaal op de juiste plaats in mijn hoofd had, leverde dat ook nog flink wat extra kilometers op en het was al niet bepaald bij de deur. Ik kreeg zelfs de kreet 'Run Forrest, Run!' naar mijn hoofd. Maar of ik daar nou blij mee moet zijn weet ik nog steeds niet...
Afgelopen weekend hebben we de Gold Coast bezocht om de behoefte aan adrenaline en waterpret te stillen. We hebben beslag weten te leggen op tickets waarmee je tot en met 30 juni onbeperkt de pretparken Dreamworld en Whitewaterworld kan bezoeken. Hoewel ik niet de indruk wil wekken dat alles hier beter is dan in Nederland en dat iedereen maar jaloers moet worden dat wij hier zitten, kunnen de Nederlanders qua pretparken toch nog wel wat leren van de Australiërs. Hoogtepunten waren ‘The Giant Drop' van 120 meter en een glijbaan waarbij je in een soort capsule moet gaan staan en dan veroordeeld bent tot wachten op het moment des oordeels dat ze de grond onder je vandaan trekken en je bijna 90 graden naar beneden valt/glijdt. We hebben nu een klein beetje een idee hoe Saddam Hoessein zich destijds heeft gevoeld. Voor herhaling vatbaar dus.
Die avond zijn we uit eten gegaan om onze pleegouders te bedanken voor de goede zorgen tijdens de eerste week. Het was een restaurant waar onbeperkt gegeten kon worden en daar wisten wij natuurlijk wel raad mee, als notoire eters. Echter, toen we 's avonds bij hen thuis aankwamen waren we wel benieuwd naar ons gewicht na al die weken in het duister tasten. Ik bleek nog altijd even fors gebouwd te zijn als ik al 10 jaar lang ben, maar Valentijn kreeg de schrik van zijn leven toen er wat kilo's bleken zijn aangekomen. Omdat hij dat onacceptabel voor zichzelf vindt, besloot hij abrupt om een streng dieet te gaan volgen. Tot nu toe toont hij sterke discipline en eet hij per dag zo'n 1000kcal minder dan normaal (2200kcal in plaats van 3200kcal). Buikpijn van de honger is echter het gevolg en de vraag is maar hoe lang hij de strijd tegen zijn lichaam nog in zijn voordeel kan beslechten. Wordt vervolgd...
(De volgende update zal worden verzorgd door gastredacteur Valentijn van Riel. Hij beschrijft hierin zijn belevenissen tijdens weekendjes Moreton Island en Sydney en zijn belevenissen bij het hockey. In tegenstelling tot de voorspelling van een aantal mensen is hij namelijk, al sinds een dag na de laatste blogupdate, fanatiek aan het hockeyen!)
Burgering In
Laten we het eens hebben over onze woonsituatie, bij onze geliefde huisbazin ‘Lee'. We hebben nu al twee keer meegemaakt dat ze ons uit bed kwam timmeren omdat ze de huur wilde zien. Wij waren natuurlijk ‘not amused'. Bij onze verhuizing hadden we nog wel de afspraak gemaakt om op een christelijke tijd de wekelijkse huur te betalen. Toen was ze spoorloos maar de volgende ochtend om 8:00 uur werden we gewekt door een hevig geklop op onze deuren. Met mijn slaapdronken kop betaalde ik voor twee weken huur terwijl ik een bonnetje (allemaal 100% legaal uiteraard) kreeg voor maar één week. Ik had hier later spijt van en vreesde dat ze zou ‘vergeten' dat ik twee weken had betaald. Gelukkig bleek dit niet het geval en kwam ze een week later alleen bij Valentijn aankloppen. Niet dat het enig verschil maakte, want wakker werden we allebei wel van dat geklop en geroep: 'VALENTIIIIIIIIIIIINE'. Valentijn besloot echter om te pretenderen dat hij een vroege ochtendwandeling aan het maken was, waar ik hem overigens groot gelijk in geef. Nadeel is echter dat ze nu wel weer een ander ongeschikt tijdstip zal uitkiezen om langs te komen.
Zoals bekend bestaat het huis uit twee verdiepingen, elk met vijf bewoners. Hier beneden hebben we de afgelopen week nader kunnen kennismaken met onze huisgenoten. Voor zover dat mogelijk was dan. Als je ons vraagt naar de naam van een van deze drie jongens, moeten wij je het antwoord schuldig blijven. Goed, dat is misschien ook onze eigen fout, maar de behoefte om nader kennis te maken is al een tijdje ver weg. Onze minst saaie huisgenoot is afkomstig uit Dubai. Hij is altijd wel in voor een gesprek en komt zeer enthousiast over. Wat is dan het probleem? Nou, hij is zelden aanwezig. De afgelopen week hebben we hem misschien twee keer gezien. Hij eet altijd bij vrienden omdat hij naar eigen zeggen niet kan koken. De rest van de dag spendeert hij op de universiteit of....bij vrienden. Jammer dat hij niet vaker aanwezig is dus.
Maar dan, de andere twee huisgenoten. Deze jongemannen spenderen werkelijk al hun vrije tijd voor de TV. Zelfs in het weekend is het van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat feest voor de kijkbuis. Je zou bijna zeggen dat ze elk programma zo interessant vinden dat ze er speciaal voor thuis blijven. Een van de twee, een Indische jongen (nogmaals, we weten geen namen) heeft bij ons enige krediet vergaard door uit vrije wil de badkamer schoon te maken. Ook heeft hij tenminste nog zijn laptop bij de hand ten behoeve van de nodige variatie tussen TV en computer. Hij is echter zo geobsedeerd door computers dat hij op zijn wekker het opstartgeluidje van Microsoft Windows® heeft ingesteld. Hoe weet ik dat? Omdat de isolatie hier zo slecht is dat ik elke ochtend om 6:45 wakker schrik met het idee dat iemand mijn computer heeft aangezet. Op mijn eigen netbook heb ik inmiddels het opstartgeluid uitgezet ter peventie van een mogelijk trauma.
Onze derde vriend, een Australiër, is werkelijk waar de grootste lamstraal die het levenslicht ooit heeft gezien. Hij hangt de hele dag onderuitgezakt op de bank alsof hij permanent een gigantische kater heeft. Omdat hij zoveel waarde hecht aan zijn tijd op de bank, doet hij er alles aan om zo min mogelijk activiteiten buitenshuis te plannen. Hij heeft daarom een enorme voorraad barbecueworsten en friet ingeslagen. Elke avond komt hij met veel gezucht en gesteun van de bank om de oven aan te zetten en zijn vitaminerijke maaltijd te bereiden. Sowieso moeten we altijd even met onze ogen knipperen als hij zich überhaupt verroert (op enkele stuiptrekkingen na). Even ‘hello' zeggen als hij binnenkomt is hem ook teveel gevraagd en daar zijn wij dus ook maar mee gestopt. Voordeel is wel dat we gewoon in het Nederlands over hem kunnen praten terwijl hij twee meter verder zit. Over de bovenverdieping zal ik maar niet meer woorden vuil maken dan het vermoeden dat er Turkmenistaanse maffiapraktijken gaande zijn.
Dan de sport. In de reacties las ik dat een zeker persoon teleurgesteld was dat ik nog niet met sport bezig was geweest. Deze kritiek lag me zwaar op de maag en ik heb me gelijk aangesloten bij de tafeltennisclub van de universiteit. Bij het tafeltennis kwam ik terecht in een zaal met 20 Aziaten. Ik vroeg of ik een balletje kon slaan en ze wilde me aanvankelijk tegenover een beginner zetten. Het gelach verstomde al snel toen ik het batje ter hand nam en naar achteren liep om te gaan verdedigen. Ineens stonden ze in de rij om tegen mij te gaan spelen. Al met al een leuke avond gehad en ik zal er nog weleens vaker terugkomen. Echt serieus ging het er echter niet aan toe en ik heb geleerd dat het soms beter is om niet te trainen dan een beetje half te ballen.
Op zoek naar iets erbij dus (aangezien gezellig op de bank zitten er niet bij is). Ook dit ligt voor de hand: hardlopen. Bij de atletiekclub van de universiteit staat een soort levende legende voor de groep. Hij is onder andere coach geweest van het Olympisch hardloopteam van Australië en ex-wereldkampioen op de marathon Robert de Castella. Erg leuk dus om onder zijn leiding te trainen! Hij is inmiddels echter al 77 jaar oud en ik hoop van harte dat hij niet het loodje legt in de tijd dat ik hier ben. Hij vertelde me in een introducerend gesprek dat ik welkom was om mee te komen trainen. Dat heb ik inmiddels een keer gedaan en ik ben terecht gekomen in een groep met louter ‘middle-distance' runners (afstanden tussen de 800-3000 meter). Wie mij een beetje kent, weet dat mijn basissnelheid daarvoor te laag ligt en dat het langere werk me beter ligt. Echter, bij een intervaltraining heuvelop is het natuurlijk wel een mooie uitdaging om me aan deze jongens op te trekken en zo mijn basissnelheid te verhogen. In juli wordt in Gold Coast een halve marathon georganiseerd waar ik graag aan mee zou doen (hoewel het inschrijfgeld van $100 alle perken te buiten gaat). Pat heeft echter wel erg hoge verwachtingen want hij vindt dat ik 6 keer per week moet gaan trainen om een optimaal resultaat te halen. Nou, dat lijkt me een beetje te veel van het goede. Eerst maar eens kijken of ik 3 keer per week trainen blessurevrij door kan komen. Nu maar hopen dat de trainer niet boos wordt als hij erachter kom dat ik buiten zijn trainingen om niks aan hardlopen doe.
Maken jullie je al zorgen om Valentijn? Dat hij dadelijk elke avond alleen zit en veroordeeld is om samen met die lamstralen TV te kijken? Nou, dat is niet nodig hoor. Hij heeft besloten om zo'n beetje alles te gaan bekijken en doen wat er maar mogelijk is aan de oostkust van Australië. Zijn idee is om ongeveer elke twee weken ergens naar toe te reizen (meestal per vliegtuig) en daar allerlei activiteiten te gaan doen. Natuurlijk zou ik graag meegaan, maar hier hangt een prijskaartje aan waar de honden geen brood van lusten. Ik moet nog wel wat geld overhouden voor de vakantie na afloop van de stage (daarover later meer). Ook hij is trouwens van plan om zich aan te gaan melden bij een sportclub (hockey) maar tot nu toe zit er weinig schot in die zaak.
Inmiddels geeft mijn teller alweer 1300 woorden aan, dus het is tijd om te gaan stoppen. Er is nog veel meer te vertellen maar ik wil jullie niet overspoelen met woorden. Een sneak preview van het volgende verhaal: reddeloos verdwaald door de stad banjeren, meer nieuws over de grootste lamstraal aller tijden en details over onze stageopdrachten.