Houdoe en Bedankt!

Zoals de meesten van jullie wel zullen weten hebben Valentijn en ik meer dan een week geleden weer voet gezet op Nederlandse bodem. Het is weer even wennen aan het wisselvallige weer, maar tot nu toe is geen sprake van het welbekende zwarte gat. Dat gevaar blijft natuurlijk wel te allen tijde loeren. De psychologen staan de komende maanden dan ook nog stand-by.

Jullie zijn inmiddels op de hoogte van het eerste deel van onze vakantie, met als hoogtepunt de groepsreis naar Kakadu National Park. Door deze ervaring hadden we genoeg vertrouwen om de touwtjes zelf in handen te nemen en zonder gids de wildernis in te trekken. Een low budget campervan huren (niet meer dan een busje met matrassen en een kookset) en rijden maar! Onder het mom van: 'er is toch maar 1 weg' hadden we ook de moeite niet genomen om een fatsoenlijke landkaart aan te schaffen. Het enige wat we hadden was een aantal verfrommelde briefjes met aantekeningen van onze Kakadu-gids. Hierop stonden de hoogtepunten die we niet mochten missen. Dat hebben we braaf aangehouden.

Toen op de eerste de beste dag, na ongeveer 200km, onze übercoole campervan aangaf dat de motor oververhit was, vreesden we een rampzalige vakantie. Het koelwater kwam er bij de wielen uit en was inmiddels groen geworden. De geur kan het beste omschreven worden als een combinatie van rotte vis en eieren. Voortaan niet meer harder dan 120km/h rijden was het devies en gelukkig leek dat werken. De eerste keer tanken was overigens ook een domper. Het vehikelgeval bleek 1 op 9 te rijden. En dat terwijl het alleen maar immer gerade aus is. Gemiddeld kom je één keer per vijf minuten een auto tegen. Mensen groeten elkaar zelfs en wij deden daar heel sociaal aan mee door onze hand op te steken naar tegenliggers. Als mensen zich echter te goed voelden om terug te groeten, gingen vier van de vijf vingers omlaag en bleef één bepaalde vinger overeind staan.

Vanwege de vertraging met de koelvloeistof waren we overigens pas na zonsondergang op de plaats van bestemming. Het laatste uurtje was even billenknijpen. We waren van te voren al gewaarschuwd dat de snelweg 's nachts van de dieren was. En verzekerd ben je niet als je vol op een kangoeroe inrijdt. Bovendien hadden wij bij campervanorganisatie Wicked beloofd 'in de buurt van Darwin' te blijven. Alles is relatief toch? Wat is 2000 kilometer nou in een groot land als Australië? Schade zou weleens kunnen resulteren in verlies van de borg van $500, het alsnog betalen van de outback-fee van $280 en uiteraard betaling van het eigen risico bij een ongeluk van $1200. Konden we niet gebruiken dus. Zodra het een beetje ging schemeren was vooral Valentijn op zijn hoede voor dit gevaar. Bij het overvliegen van het eerste fruitvliegje slaakte hij een kreet en beval hij mij om zachter te gaan rijden. Dat verzoek werd niet gehonoreerd, maar toen even later de eerste walibi in de berm werd gesignaleerd waren de rapen gaar. Toch maar wat zachter rijden dus. Wat volgde was bijna een slalom tussen alle walibi's door. Erg mooi om die beesten in het wild te zien, maar ze zijn een beetje levensmoe. Als ze twee koplampen op zich af zien komen is dat voor hen geen reden om ook maar een stap opzij te doen.

Na die barre tocht schadevrij te zijn doorgekomen, was het tijd om ons te vestigen op de camping. De man bij de receptie had als tip om bij de warmwaterbron te gaan zwemmen, dezelfde avond nog. Nou ja, als hij dat wil...Het was ongeveer 500 meter lopen over een donker pad. Maar we hadden zaklampen! Terwijl we op dat pad liepen, hoorden we allemaal onheilspellende geluiden uit het bos naast ons komen. Bij elke stap die we zetten, herinnerden we ons meer enge beesten die in Australië leven. Kangoeroes, walibi's, spinnen, slangen, krokodillen, dingo's...DINGO'S? Ineens hoorden we een wel heel angstaanjagend gegrom in de bosjes. Collin, die de tocht stoer voorop begon, sloeg een kreet en rende keihard terug. Ik was in de veronderstelling dat hij een dingo had gezien die ons aan het achtervolgen was. Dan kan je maar beter niet achteraan lopen......RENNEN! Valentijn reageerde als laatste en was dus de pechvogel die achteraan liep. Ik keek om of hij nog niet verscheurd was, maar hij liep nog en er was dus geen reden om te stoppen met rennen. Veilig bij de camping aangekomen bleek dat Collin gestart was met rennen omdat alle geluiden hem allemaal teveel werden en eigenlijk niks had gezien. Valentijn was ‘not amused' dat wij niet op hem hadden gewacht. Maar ja, iemand moest toch verslonden worden? Hij had nog wel iets huiveringwekkends over de weg zien flitsen. We hebben toen maar besloten om de volgende ochtend naar de bron te gaan en ons veilige bedje in te kruipen.

Ik zit inmiddels op meer dan 800 woorden en ben pas op dag 1. De trip duurde totaal 11 dagen. Waar gaat dit naar toe? Een ellenlang verslag dat de spuigaten uit zal lopen. Monnikenwerk voor de schrijver en een martelgang voor de lezers. Het is mooi geweest! Ik kan verklappen dat het een geweldige trip was. Vrijheid, fantastische landschappen, uitdagende wandelingen/klimmen, Uluru. Zelfs de beloofde marshmallows aan het kampvuur waren van de partij. Mocht je interesse hebben in de uitgebreide versie van het verhaal, dan kan je het ons altijd vragen.

Rest ons om iedereen te bedanken die dit blog heeft gevolgd. De mensen die een reactie hebben achtergelaten uiteraard, maar ik heb ook veel mensen gesproken die geen reactie hebben geplaatst maar wel de verhalen gelezen hebben. Daar is uiteraard niks mis mee! De mensen echter die de verhalen gewoon totaal niet gelezen hebben....daar heb ik nog een appeltje mee te schillen. Die staan op de zwarte lijst (ze lezen het toch niet, dus ik kan zeggen wat ik wil). Wellicht tot een volgende keer en tot ziens ergens in Nederland!

Slangen, krokodillen en ander gespuis

Vorige week kwamen we, mede door wat vertraging, pas om 3 uur 's nachts aan in ons hostel ‘The Cavenagh' (afgekort als ‘The Cav' door insiders, vrienden en familie). Na een wat korte nachtrust gingen we Darwin verkennen, de nodige aankopen doen en een auto huren voor de twee dagen die zouden volgen. 's Avonds hebben we op een terrasje in de haven genoten van het goede weer en de tropische sfeer. Dit plaatje werd afgemaakt toen we ineens twee dolfijnen door het water zagen springen. Helaas hadden we geen camera bij. Door dit falen hebben we voorgenomen om die fout niet meer te maken. W dragen onze camera's 24/7 bij ons en hebben we het aantal foto's per dag flink opgevoerd. Een aantal kiekjes hebben jullie hier al kunnen bekijken en de volgende lading staat ook alweer gereed.

Dag twee stond in het teken van Litchfield National Park. Daar hadden we een aantal goede verhalen over gehoord en we besloten er op eigen houtje heen te gaan met onze gehuurde auto, die niet zou misstaan in de straten van Monte Carlo. Ze rijden hier links en daar waren we vooraf een beetje huiverig voor. Die aanpassing bleek echter niet het probleem. Wat wel de nodige schermutselingen met zich mee bracht was de positie van de bediening van het knipperlicht. Keer op keer werd de ruitenwisser aangezet bij het wisselen van rijbaan of het naderen van een afslag. En als al de goede hendel werd gevonden, dan was het nog maar de vraag of het licht in de gewenste richting knipperde. In Litchfield waren diverse hoogtepunten te bezoeken. We hebben honderden termietenheuvels gezien, beklimmingen naar grote hoogte gemaakt en gezwommen tussen de krokodillen. Hoe ongeloofwaardig het laatste ook mag klinken, het is echt waar. Bij de Wangi watervallen vonden we een bord waarop vrolijk stond dat er krokodillen in die vijver aanwezig waren. Het ging dan wel om zoetwaterkrokodillen, het verlegen type dat alleen vis eet. De zoutwaterkrokodil, een mensenverslinder, zou alleen aanwezig kunnen zijn in het ‘wet season' en werd voor de opening van het droge seizoen professioneel geëlimineerd. Een snelle berekening leerde ons dat we niet in het wet season zaten en we doken in het water.

Ik zal het maar gelijk verklappen: we hebben het overleefd. Om dat te vieren trakteerden we onszelf op een dagje Territory Wildlife Park. Dit park staat in het teken van alle dieren die deze regio, de Northern Territory, te bieden heeft. Onder andere meer dan 100.000 krokodillen, maar er is meer. Zo kreeg Valentijn tijdens de show de mogelijkheid om een heuze rog te voeren. Ikzelf offerde me graag op om op veilige afstand foto's te maken. Daarna kreeg iedereen wormen in zijn hand geduwd om wel heel speciale vissen te lokken. Deze spugen prooien uit de lucht met een lading water en zo lieten we ons, met de wormen in onze hand, vrijwillig natspuiten door dit spuuggrage tuig.

Die nacht hoorde ik rond 1 uur een sleutel in het sleutelgat van onze kamer gaan. Mijn neef Collin verscheen in de deuropening, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om elkaar 20.000 kilometer van onze woonplaats tegen het lijf te lopen. We hebben Collin na zijn lange reis vanuit Nieuw-Zeeland precies één dag de tijd gegeven om te acclimatiseren. Omdat hij maar moeilijk om kon gaan met het temperatuurverschil heeft hij net als wij de tondeuse laten doen waar ie goed in is. Daarnaast hebben we heerlijk gezwommen in een openluchtgolfslagbad.

De volgende ochtend stonden we om 7 uur klaar om opgehaald te worden voor een 3-daagse trip door Kakadu National Park. Dit staat bekend als het mooiste nationale park van Australië door zijn grote biodiversiteit. Onze rauwe Steve Irwinachtige gids Dan wist ons al snel te vertellen dat het de derde gevaarlijkste vakantiebestemming ter wereld is. Dat soort informatie maakt het geheel wel wat interessanter moet ik zeggen. De eerste activiteit was het vasthouden van een slang. Je ziet ze steeds vaker, foto's van iemand die een slang om zijn nek heeft. Omdat ik niet bepaald dol ben op slangen heb ik er altijd vol afschuw naar gekeken, maar in het kader van ‘face your fears' besloot ik het maar gewoon te doen. En het viel nog mee ook. Het voelde zelfs zo comfortabel aan dat ik bijna begon te hopen dat we slangen tegen zouden komen bij het kamperen. Wat volgde was een ‘Jumping Croc Cruise'. Dit komt neer op met een boot door de rivier varen en krokodillen naar de boot lokken met een lekkere steak, vastgebonden aan een hengel. Zodra de krokodillen willen happen wordt de steak de lucht in geworpen. Dit leidt tot taferelen waarbij krokodillen als het ware uit het water springen terwijl ze hun bek wijd opensperren. Vrij indrukwekkend.

De dag werd vervolgd met een eindje rijden over ongeasfalteerde wegen en het opzetten van de tenten. Deze klus was overigens binnen 5 minuten geklaard omdat een buitentent niet nodig is vanwege de hoge minimumtemperatuur en nihile kans op regen. Zo was het mooi in slaap vallen met zicht op de kraakheldere sterrenhemel. Maar zover was het nog lang niet. Eerst volgde een uitdagende voettocht naar de Barramundi Gorge. Hier kon je werkelijk geweldig zwemmen in warm water tussen de rotsen. Omdat het zo moeilijk bereikbaar is, waren wij de enigen en konden we volop genieten.

Na een uur gingen we een andere, grotere plas bezoeken. Nadat we met zijn drieën naar de andere kant waren gezwommen, ging ik aan land op een rots zitten. Valentijn en Collin waren intussen al aan de andere kant. Ik wilde net weer in het water springen toen ik de schrik van mijn leven kreeg. Ik zag een slang van zo'n anderhalve meter lang richting het wateroppervlak zwemmen. Daar aangekomen kwam zijn kop boven water, keek hij me aan, sliste even met zijn tong en verdween weer in het diepe. Ik kon mijn ogen niet geloven en mijn angst voor slangen was in één klap weer terug. Een grote slang in het wild zien is toch weer andere koek. En zeker als je weet dat je nog zo'n 50 meter terug moet zwemmen om veilig aan land te komen...Wanhopig ging ik op zoek naar een andere uitweg. Zelfs Indiana Jones zou echter tot de conclusie zijn gekomen dat zwemmen de enige optie was. Na alle moed bij elkaar te hebben geraapt, dook ik het water in en zwom ik harder dan ik ooit gezwommen had naar de kant. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn verstand op nul te zetten en niet te denken aan die slang en God mag weten wat er nog allemaal meer in dat water zat. Veilig aan wal aangekomen vertelde ik aan onze gids dat ik maar net aan de dood was ontkomen. Gek genoeg was hij totaal niet onder de indruk van deze ontsnapping aan het kwaad...

Van de schrik bekomen was het 's avonds tijd voor een echte barbeque. Van te voren werden we lekker gemaakt met het bericht dat kangaroevlees op het menu stond en het water liep ons al uit de mond. Helaas bleek de kangaroe bedorven te zijn en moesten we het doen met doodnormale rundersteak. Ondanks dat maakten we onze reputatie als Nederlanders waar door heel veel te eten en werden we al snel omgedoopt tot de ‘Dutchies'.

De tweede dag stonden het bezoeken van de watervallen Jim Jim Falls en Twin Falls centraal. Om het toerisme zoveel mogelijk in bedwang te houden zijn deze wonderen der natuur alleen bereikbaar op een speciale 4WD weg. Dit houdt onder andere veel mul zand in en het oversteken van een rivier van zo'n meter diep. Zelfs Dan moest voor het eerst zijn gemiddelde snelheid van 100km/h laten varen. De autoritten waren overigens knus omdat 10 man in een Toyota Landcruiser werden gepropt. Na een mooie boottocht en wandeling werd Twin Falls bereikt. Vanwege gevaar voor zoutwaterkrokodillen kon hier niet gezwommen worden. Op de terugweg met de boot zagen we waarom, toen we een krokodil in het water zagen liggen. Bij Jim Jim falls kon er wel weer gezwommen worden. Het was zo'n 100 meter zwemmen naar de andere kant en daar kon genoten worden van een frisse watervaldouche. Toen we terugkwamen aan land vertelde Dan ons verhalen over duikers die de meest verschrikkelijke dingen hadden gezien onder dat water. Wat daar van waar is blijft natuurlijk de vraag maar opvallend was wel dat onze gids dit keer niet mee ging zwemmen. In de autorit terug zong hij luidkeels mee met dit alleszeggende nummer: http://www.youtube.com/watch?v=wy_TB6onHVE

's Avonds was het weer tijd voor BBQ'en rond het kampvuur. Meerdere groepen van dezelfde organisatie kwamen hier samen en zo hebben we alsnog de kans gekregen om wat kangaroevlees te consumeren, als soort van toetje. De volgende dag stond er geen zwemmen op het programma en ergens voelde dat wel als een opluchting. We hebben veel gezien van de cultuur van de aboriginals. Van een afstand hebben we een glimp kunnen opvangen van een aboriginal dorp, verscholen tussen de bomen, werkelijk honderden kilometers verwijderd van de beschaving. In Kakadu zijn nog 15 van dit soort communes aanwezig die nog steeds leven zoals wij dat duizenden jaren geleden deden

Na een lange autorit terug was het tijd om afscheid te nemen. Tijdens het weekend bleek dat Dan ook gids is geweest voor trips die gaan van Darwin tot Uluru Rock in het midden van Australië. Nadat we hem lief aankeken was hij bereid om een globaal reisplan te schrijven voor onze 11 dagen durende roadtrip die eraan gaat komen. Hij kent alle mooie plekjes en weet precies wat de moeite waard is en hoe lang je nodig hebt voor elke activiteit. Vandaag gaan we flink eten in slaan en de laatste voorbereidingen treffen. Morgen begint de grote trip en leveren we ons over aan de outback van Australië. Wij zijn erg benieuwd wat ons daar allemaal te wachten staat...

Vakantie Geboekt, Afscheid Nadert

Net zoals we onsvlak voorhet vertrek naar Aussieland niet goed beseften dat we 20 weken aan de andere kant van de wereld zouden gaan leven, beseffen we ons nu nog niet goed dat onze periode in Brisbane er bijna op zit. Maar het komt toch echt heel dichtbij. We hebben nog een week te gaan op de universiteit en dan zit onze stage erop. Voordat je enthousiast wordt dat wij weer bijna naar huis komen, moet ik er snel bij zeggen dat eerst nog een vakantie van 3 weken volgt voordat we weer voet op Nederlandse bodem zetten.

Wat gaan we zoal doen? Nou, om te beginnen vliegen we naar Darwin. Deze stad ligt in Noord-Australië en staat bekend om zijn zeer constante klimaat. In de Australische zomer betekent dat elke dag30°Cen een strakblauwe lucht, op een dagelijkse zware onweersbui na. In de Australische winter, waarin we ons nu bevinden, betekent dat elke dag30°C en een strakblauwe lucht...punt. Kortom, ideale omstandigheden. Waarom vertel ik dit eigenlijk? Er hebben ons geruchten bereikt dat het in Nederland momenteel asociaal warm is en dat veel mensen geheel volgens de Nederlandse mentaliteit alweer aan het klagen zijn. Dus ik zal jullie wel niet jaloers kunnen maken.

In Darwin gaan we de eerste paar dagen de nabije omgeving verkennen met een gehuurde auto en onder andere het Litchfield National Park bezoeken. Na drie dagen wordt ons gezelschap uitgebreid naar een drietal. Mijn neef'je' (2 meter lang) Collin is de afgelopen maanden Nieuw-Zeeland doorgetrokken. Omdat hij daar inmiddels elke straatsteen kent, vond hij het tijd worden om zijn horizon te verleggen. Aangezien Australië bij de deur ligt, was de keuze snel gemaakt. Nadat we Collin een dagje de tijd geven om te acclimatiseren gaan we op een 3-daagse groepsreis door Kakadu National Park. Dit schijnt het mooiste en spectaculairste nationale park van Australië te zijn. We gaan daar onder andere krokodillen voeren, watervallen bekijken en in het wild kamperen.

Na een bijkomdagje in Darwin is het tijd voor het (beoogde) hoogtepunt van de vakantie. We huren een Wicked-camperbusje waarmee we 11 dagen gaan rondtouren door de Outback van Australië. Het wordt een roadtrip zoals roadtrips bedoeld zijn: kilometers maken, slapen in de auto, mooie dingen zien, genieten van de vrijheid, met marshmallows rond het kampvuur zitten en zien wat er op ons pad komt. De rots waar jullie al drieënhalve maand tegenaan kijken bij het openen van deze weblog wordt een van de ‘landmarks' die we zeker niet zullen laten liggen.

De mensen die bang waren dat ik niks van Australië zou zien, zijn nu hopelijk weer gerustgesteld. Maar voordat we kunnen gaan genieten van dit alles moeten we onze stage nog afronden. Dat is geen sinecure want onze begeleider legt, als echte wetenschapper, de lat hoog. Er wordt van ons verwacht dat we een Engels wetenschappelijk rapport schrijven. Dit alles moet gepresenteerd worden aan een dertigkoppig publiek, bestaande uit weledelgestelde academici die ons ongetwijfeld op de proef zullen stullen met een aantal hersenkrakende vragen.

Op de laatste vrijdagmiddag is een afscheidslunch voor ons georganiseerd. We zijn erg benieuwd wie daar allemaal op zullen komen dagen. We hebben ervaren dat de meeste wetenschappers niet helemaal ons soort mensen zijn en waarschijnlijk is die gedachte wederzijds. Toch lopen hier een handvol mensen rond waar we goed mee op kunnen schieten. Daarnaast hebben we buiten de universiteit ook een aantal vrienden gemaakt en al deze mensen zullen we helaas vaarwel moeten gaan zeggen. 15 weken lijkt kort, maar gebleken is dat het lang genoegis om iets behoorlijks op te bouwen. Op het moment dat je bij de 10^e verdieping van je toren bent aangekomen, wordt dezeechter in één klapweer omver geworpen.

Valentijn in de Whitsundays

Aangekomen op het vliegveld in Proserpine wat ontzettend klein was, de terminal was niet eens helemaal overdekt en van een bagage band hadden ze ook nog nooit gehoord.. In de bus heb ik liggen slapen totdat ik wakker werd in Arlie beach.. Ik had een kamer bij een hostel gereserveerd (magnums) een heel grappig hostel omdat alle kamers, hutjes waren midden in de rimboe waardoor het leek alsof je in een half oerwoud zat. Nog voordat ik mijn spullen had uitgepakt begon mn maagje te knorren en ging ik dus vol goede moed op zoek naar een goedkoop en lekker maaltje! Al vrij snel werd ik aangesproken door een propper dat ze in 15 minuten gratis pizza's en bier hadden dus dat kan ik met geen mogelijkheid afslaan.. voordat ik het wist had ik een pizza achter mijn kiezen en een kan bier op.. ondertussen had ik een drietal Australiërs ontmoet.. de avond eindigde rond 1 uur waar ik goed zat en gelukkig in mn bedje plofte..

‘s Ochtends werd ik vroeg wakker met een ongelofelijke kater.. dus kon ik meteen op zoek naar een set pijnstillers en een flesje water... de hele ochtend heb ik wat geluierd. Om 1 uur ging mn wekker af en moest ik richting de haven waar we zouden verzamelen voor de zeiltocht.. Na natuurlijk net iets te laat te komen gingen we meteen aan boord bij de Britisch Defender.. een zeil boot van ... lang en .. hoog (geen idee dus) stonden we met 18 ramptoeristen aan boord.. met de 4 koppige crew kwamen we dus uit op 22 man. Het weer: strak blauw, goede wind, helder water, zonnetje, 25 graden en een blije Valentijn.. Na een introductie van de crew wat regels etc. gingen we over tot zeilen en het was echt geweldig! ik was wel wat duizelig in mijn hoofd maar de ervaring de boot!!! De boot hing echt super schuin waardoor iedereen maar aan 1 kant van de boot mocht zitten.. de hele dag hebben we gezeild en heb ik wat kennis gemaakt met de andere gasten.. na wat praten bleek dat er 1 Nederlander was (ik), 3 Engelse (2 vrouw 1 man), 3 Canadezen (3 mannen), 1 Duitser (man) en 10 fransozen (2 vrouw 8 mannen).. aangezien Fransen van die arroganten kwallen zijn praatten ze dan ook alleen maar Frans en heb ik eigenlijk maar met 2 fransen gesproken want die andere deden niet eens de moeite..

Na een lange dag zeilen kwamen we aan in een baaitje waar we zouden overnachten.. we kregen een heerlijke avond maaltijd voorgeschoteld (rijst, kip en pindasaus met salades etc) kwam natuurlijk weer alcohol op tafel en begon al snel een leuke en gezellige avond.. rond een uur of 12 lag ik nuchter!!! (ja dat lees je goed) in een heerlijk 2 persoons bed helemaal voor mezelf.. De dag erop zouden er wat activiteiten zijn en daar keek ik dus ook nogal naar uit.. De activiteiten waren een eiland bezoeken en snorkelen.. dus de volgende dag gingen we met een klein motorbootje aan wal en hadden we eerst een wandeling door de rimboe naar een prachtig uitzicht punt.. super helder blauw water.. de witste stranden (zo helder zand dat alleen NASA het mag gebruiken om telescoop lenzen te maken) en ja het was echt zo super, super mooi.. na een kwartiertje van het uitzicht te hebben genoten liepen we verder en kwamen we natuurlijk uit op 1 van deze witte stranden.. op het witte strand hadden we wat tijd om te voetballen, zwemmen.. zeg maar de gebruikelijke strand activiteiten..

Zo heerlijk en ontspannen als ik ondertussen was moesten we terug naar de boot om naar een andere locatie te zeilen zodat we daar konden gaan snorkelen.. aangekomen op de boot (11 uur sochtends) kwamen net de schildpadden omhoog en wat zijn dat ongelofelijke gave beesten.. het ware van die grote joekels van 1,5 a 2 meter in doorsnee reusachtige beesten! de zeilen gingen uit en rustig vaarden we naar onze snorkel locatie.. de boot was nu horizontaal en in de zon lag ik heerlijk op mijn handdoekje.. het snorkelen was ook gaaf al moesten we wel allemaal beschermende pakken aan tegen kwallen en andere dingen/beesten in de zee (beetje jammer) tussen het koraal en de rotsen heb ik een hoop vissen gezien maar wat het meeste in het oog sprong was een oester.. en ja dan denk je so what een oester die kun je zelf in een restaurant bestellen wat is daar nou zo cool aan.. wel deze was enorm groot 1 meter breed en 1 meter hoog.. tussen de schelpen zat een paars vlies met 2 gaten erin waarvan 1 water opzoog en de ander het weg spoot..

Het anker werd opgehaald en samen met een catamaran vertrokken we eigenlijk wel tegelijk.. Nu voel je het misschien al aankomen.. dat kwam uit op een wedstrijdje onze boot was alleen veel, veel sneller want zelfs met 1 zeil gingen we ze met gemak voorbij.. onze kapitein besloot ze nog meer te vernederen door een rondje om ze heen te varen.. Ondertussen zagen we op hun boot een aantal mensen de boot ingaan en met kratten naar buiten komen en zonder dat ik het door had gebeurde dat op onze boot ook.. Vervolgens braken er een geweldige 10 minuten los want het was namelijk tijd voor een FOOD FIGHT! Wij uitgerust met tomaten sinaasappels en andere etenswaren hun uitgerust met o.a. fruitsoorten zoals watermeloen en mandarijnen. Voordat ik er erg in had kreeg ik een stuk watermeloen tegen mn schouder en gooide ik een tomaat tegen iemand zijn hoofd.. de 10 minuten daarop vloog er op het laatst zelfs nog brokken pasta over het water en waren allebei de boten en reizigers besmeurd met eten..

Tevreden zeilden we ze voorbij waarop we nog met iedereen naar ze moonde voordat we verder gingen. De rest van de dag verliep soepeltjes en in de avond vaarden we weer een mooi baaitje binnen waar we gedurende de nacht voor anker zouden liggen. Natuurlijk kwam er wat alcohol op tafel maar deze keer moest het allemaal op! dus ijverig dronken de meeste een hele hoop bier en goon (goedkope wijn) weg.. Aangezien er super veel goon was en het er naar uit zag dat het niet helemaal op ging kwam de kapitein op het idee om een goonbong te maken.. hoe het werkt: snorkelmasker over je hoofd en de adempijp in je mond.. je adem inhouden en de adempijp in je mond en zo moest je voordat je kon ademen een kleine halve liter goon atten.. uitstekend dus en dat resulteerde dus in een aantal zaten mensen (waar ik me wederom niet onder bevond). De crew dronk gezellig mee en uiteindelijk lag 1 iemand van de crew bewusteloos op de wc voor zon 2 uur.. 2 gasten (1 Canadees en 1 Fransman) hadden de boel nog onder gekotst.. als eerst ging de franse die sliep boven mij en hij probeerde uit bed te komen flikkerde naar beneden en al kotsend liep hij naar de wasbak.. net toen hij klaar was en de kok het stond op te ruimen rende de Canadees van de voorkant naar de achterkant van het schip.. kotsend.. het hele onderdek van het schip zat vol met kots waardoor iedereen wakker werd uit bed ging en 2 uur lang op het dek heeft gezeten totdat de kots was opgeruimd en er weer een poging tot slapen kon worden gedaan..

De maandag morgen brak al snel weer aan en na een ontbijtje voeren we weer uit en gingen we langzaam terug naar de haven.. op de terugweg hadden we nog 3 wedstrijdjes met andere zeilschepen. Na de wedstrijdjes kwamen we aan in de haven en was het reisje helaas voorbij want het was gaaf! Op mijn beoordelingsformulier stond dan ook overal 10, 10 en 10

Na een voorspoedige reis naar huis kwam ik thuis.. waar Tim een avondmaaltijd voor mij in de koelkast had bewaard.. kort daarna ben ik op bed gaan liggen en in een heerlijke diepe slaap gevallen!

Nu Is Het Wel Weer Mooi Geweest

Eerst een writer's block en dan ineens 7 berichten in 7 dagen. Tsjonge jonge, je kan ook overdrijven hoor. Onconventioneel was het zeker maar nu is het voorlopig wel weer mooi geweest. Ik leg de druk bij de heer van Riel die mag gaan vertellen over zijn tripjes naar de Whitsundays en Cairns. Doei!

Dunglish

We zitten hier inmiddels al zolang dat het bijna vanzelfsprekend lijkt. Zonder de hulp van een aantal mensen waren we hier echter niet terecht gekomen. Een van die mensen is onze Engelse lerares Marie-Constance Smeeman. Zij was zo aardig om onze Engelse sollicitatiebrief op taalkundig gebied te perfectioniseren. Anders waren we natuurlijk nooit serieus genomen en waren we uiteindelijk in België terechtgekomen. We moesten echter wel beloven dat we als dank haar een kaartje zouden sturen vanuit Brisbane. Wij zijn de beroerdste niet en hebben afgelopen vrijdag de beloofde kaart op de post gedaan. Hieronder heb ik de inhoud van de kaart gekopieerd:

'Deer Ms Smeeman

How goes it with you? We would like to thank you ones again for the help with the latter for hour offroad internschip. It goes us for the wind in Brisbane! As you prolly already had notised is hour English dresticly improved with thank on hour time in Australia. Peeple don't even here that we Netherlanders are. We wouldn't be here without your help so we can't emphaseize enuf that you have been a great help, preventing us from standing for ape. To bad that we won't get English again in the forth yeer of studie, bud on the other site we would bore ourselfs becouse we already know almost everything. I hope you see it through the fingers if we still made some small miss takes. If you want to correct us: go your gang. Becouse we don't want to look a given horse into the back!

Greetjes,

Valentine and Tim'

Misschien dat een aantal mensen twijfelt of we deze kaart echt zo hebben verstuurd maar we kunnen je verzekeren dat dit letterlijk de gebruikte tekst is. We denken dat ze het (uiteindelijk) wel kan waarderen. Zo niet, dan horen we dat wel als we in september weer op school rondlopen.

Boycot Gaande Tegen Australische Kappersindustrie

Valentijn én begeleider met noorderzon vertrokken

Valentijn is gisteren op het vliegtuig naar Cairns gestapt om aldaar de omgeving te verkennen. Laatste nieuws is dat hij zijn vlucht heeft gehaald en zich in het nachtleven heeft gestort. Op het programma staan verder verscheidene dagtrips, met als beoogde hoogtepunt het snorkelen in de Great Barrier Reef. Maandagochtend zal hij terugkeren in het vertrouwde Brisbane. Tim pakt intussen zijn oude passie weer op en zal met Anton een flinke mountainbiketocht rond Mount Nebo gaan maken.

Minstens van even groot belang is het nieuws dat de begeleider van Valentijn en Tim, P.A. Sopade, de komende twee weken niet op de universiteit te vinden zal zijn. Dit geeft de twee heren de mogelijkheid om in alle vrijheid aan hun verslag te werken, zonder hierbij de immense druk van hun begeleider op hun schouders te voelen. Ongetwijfeld zal dit resulteren in een vruchtbare periode waarin van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat gewerkt zal worden.